θεόμορφος

English (LSJ)

ον,

   A of form divine, AP12.196 (Strat.).

German (Pape)

[Seite 1196] von göttlicher Gestalt, Strat. 38 (XII, 196).

Greek (Liddell-Scott)

θεόμορφος: -ον, θείαν ἔχων μορφή, Ἀνθ. Π. 12. 196· - οὐσιαστ. θεομορφία, ἡ, Θ. Στουδ. σ. 1273, ἔκδ. Μί.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
d’une forme ou d’une beauté divine.
Étymologie: θεός, μορφή.

Greek Monolingual

-η, -ο (Α θεόμορφος, -ον)
αυτός που έχει μορφή θεού, ο ωραίος σαν θεός.
[ΕΤΥΜΟΛ. < θεο- + -μορφος (< μορφή), πρβλ. ά-μορφος, πολύ-μορφος. Ο νεοελλ. τ. < θε- (βλ. θεο-) + όμορφος (< εύ-μορφος)].