Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

character

From LSJ
Menander, fragment 761

English > Greek (Woodhouse)

Woodhouse page for character - Opens in new window

substantive

of a person: P. and V. τρόπος, ὁ, or pl., ἦθος, τό, φύσις, ἡ.

mood: P. and V. ὀργή, ἡ.

force of character: P. φύσεως ἰσχύς, ἡ (Thuc. 1, 138).

written characters (letters): P. and V. γραφαί, αἱ, γράμματα, τά.

form: P. and V. τύπος, ὁ.

kind, description: P. and V. γένος, τό.

of what character, adj.: interrogative, P. and V. ποῖος; indirect, P. and V. ὁποῖος.

of such character: P. and V. τοιούτος, τοιόσδε, Ar. and V. τοῖος.

character in a play: P. σχῆμα, τό.

reputation: P. and V. δόξα, ἡ; see reputation.

they have become men of repute and public characters: P. γεγόνασιν… ἔνδοξοι καὶ γνώριμοι (Dem. 106).

Latin > English

character characteris N M :: branded/impressed letter/mark/etc; marking instrument; stamp, character, style

Latin > English (Lewis & Short)

chăracter: ēris, m., = χαρακτήρ.
I An instrument for branding or marking, etc.: character est ferrum coloratum, quo notae pecudibus inuruntur, χαρακτήρ autem Graece, Latine forma dicitur, Isid. Orig. 20, 16, 7.—
II Usu., the mark or sign burned or imprinted.
   A Prop. (esp. upon animals): quadrupedia charactere signare, Col. 11, 2, 14; Pall. Jan. 16: characterem infigere alicui, Aug. Contr. Cresc. 1, 30.—
   B Trop., a characteristic, mark, character, style, etc. (only ante- and postclass.): Luciliano charactere libelli, Varr. R. R. 3, 2, 17; Serv. ad Verg. E. 3, 1; Diom. p. 481 P. (cf. Cic. Or. 39, 134; id. Q. Fr. 2, 15 (16), 5; and Gell. 7, 14, 1, in which passages it is written as Greek).

Latin > French (Gaffiot 2016)

chăractēr, ēris, m. (χαρακτήρ),
1 fer à marquer les bestiaux : Isid. Orig. 20, 16, 7 || marque au fer : Col. Rust. 11, 2, 14
2 [fig.] caractère, particularité d’un style : Luciliano charactere libelli Varro R. 3, 2, 17, satires dans la manière de Lucilius [en grec d. Cic. Or. 134 ].

Latin > German (Georges)

charactēr (caractēr), ēris, Akk. ēra, m. (χαρακτήρ), I) das Werkzeug zum Einbrennen, -Einschneiden usw. (Isid. 20, 16, 7); dah. meton., das (bes. den Tieren) eingebrannte, eingestochene Zeichen, -Mal, Col. u.a. – II) übtr.: a) die charakteristischen Züge, Charaktere, als Zauberschrift usw., Eccl. – b) das Charakteristische in der Darstellung, das eigentümliche Gepräge, der jmdm. eigentümliche Stil, Varr. r. r. 3, 2, 17. Vopisc. Aurel. 1, 6. Serv. Verg. ecl. 3, 1 (Cic. or. 134 u. Gell. 7, 14, 1 griech. geschr.).

Latin > Chinese

character, eris. m. :: 記號印子文法