πάροιθε

English (LSJ)

[ᾰ], and before a vowel πάροιθεν (but sts. elided, as Il.3.162, E.Hec.58) : (πάρος) :    I Prep. c. gen. loci, before, and c. gen. pers., in the presence of, π. μεγάροιο, αὐτοῖο, Od.4.625, Il.1.360, etc.; separated from its case, π. ἐλθοῦσα, φίλον τέκος, ἵζευ ἐμεῖο 3.162, cf. 14.427, etc.; after its case, Κορωνήας . . π. Alc.9.    2 of Time, π. ἐμοῦ before me, A.Pr. 503 ; κείνου π. S. Tr. 605.    II Adv.,    1 of Place, before, in front, οἵ δεύτεροι οἵ τε πάροιθεν Il. 23.498, cf. 213, 6.319, etc.    2 of Time, formerly, 23.20, 180, Od. 6.174, Pi.O.13.102, A. Ag.1372 ; before it got so far, Il.4.185 ; τὸ πάροιθεν Od. 1.322, 2.312, 18.275 ; οἱ π. men of old, Pi. P. 2.60 ; τῆς π. ἡμέρας E. Ph. 853, cf. A. Pers.180 ; πάροιθεν πρὶν . . ἐκπέμψαι, = Lat. priusquam, S.El.1131 : also c. inf., = πρίν, π. ἐπὶ νῆα κατελθεῖν Theoc. 17.48 ; cf. παροίτερος, παροίτατος.

German (Pape)

[Seite 524] und vor Vocalen πάροιθεν, 1) als praep. mit dem gen. vor, vom Orte, ante u. coram, Hom. καί ῥα πάροιθ' αὐτοῖο καθέζετο, Il. 1, 360; μνηστῆρες δὲ πάροιθεν Ὀδυσσῆος μεγάροιο δίσκοισιν τέρποντο, Od. 17, 294; folgende Dichter; auch von der Zeit, χρυσὸν δέ τις φήσειεν ἂν πάροιθεν ἐξευρεῖν ἐμοῦ, Aesch. Prom. 501; vgl. Soph. Trach. 605. – 2) als adv. vormals, von der Zeit, πάντα γὰρ ἤδη σοι τελέω τὰ πάροιθεν ὑπέστην Il. 23, 20; auch τὸ πάροιθε, Od. 18, 275 u. öfter; οἱ πάροιθε, die Vorfahren, Pind. P. 2, 60; τῆς πάροιθεν εὐφρόνης, Aesch. Pers. 176; οὔτε πάροιθεν, οὔτε νῦν, Soph. O. R. 491; τῆς πάροιθεν ἡμέρας, Eur. Phoen. 860; Soph. vrbdt auch πάροιθεν ἐκλιπεῖν βίον πρίν –, El. 1131; vom Orte, Range, οἳ δεύτεροι οἵ τε πάροιθεν, Il. 23, 498. Vgl. noch παροίτερος.