bucco
From LSJ
Χρὴ τῶν ἀγαθῶν διακναιομένων πενθεῖν ὅστις χρηστὸς ἀπ' ἀρχῆς νενόμισται → When a good man is hurt, all who would be called good must suffer with him
Latin > English (Lewis & Short)
bucco: ōnis, m.
I amplif. bucca, one who has distended cheeks], a babbler, blockhead, fool (very rare): bucco = garrulus, quod ceteros oris loquacitate, non sensu exsuperat, Isid. Orig. 10, 30: stulti, stolidi, fatui, fungi, bardi, blenni, buccones, Plaut. Bacch. 5, 1, 2: macci et buccones, App. Mag. p. 325, 30.