prodigium

Latin > English (Lewis & Short)

prōdĭgĭum: ii (
I gen. plur. prodigiūm, Pac. ap. Cic. Or. 46, 155), n. for prodicium, from prodico.
I Lit., a prophetic sign, token, omen, portent, prodigy, in a good and (more freq.) in a bad sense (syn.: portentum, ostentum, monstrum): mittere, Att. ap. Cic. N. D. 3, 26, 68: multa prodigia vim ejus numenque declarant, Cic. Verr. 2, 4, 49, § 107: (lunam deficientem) nullum esse prodigium, id. Rep. 1, 15; Verg. A. 5, 639: laetum, Plin. 11, 37, 77, § 197: P. Clodius fatale portentum prodigiumque rei publicae, Cic. Pis. 4, 9: (Catilina) monstrum atque prodigium, id. Cat. 2, 1, 1: non mihi jam furtum, sed monstrum ac prodigium videbatur, i. e. a monstrous and unnatural crime, id. Verr. 2, 3, 73, § 171; cf. Juv. 6, 84: piare prodigia, Tac. H. 5, 13: accipere aliquid in prodigium, id. A. 12, 43: prodigii loco habere, id. ib. 13, 58: Harpyia Prodigium canit, Verg. A. 3, 366: nuntiare, Sall. C. 30, 2: divinitus factum, Quint. 1, 10, 47: prodigiorum perita, Liv. 1, 34: prodigio par est cum nobilitate senectus, Juv. 4, 97: propter multa prodigia libros Sibyllinos adiisse, Macr. S. 1, 6, 13.—Of miracles: signa et prodigia, Vulg. Psa. 134, 9 et saep. —
II Transf., a monster, prodigy: non ego sum prodigium, Ov. M. 13, 917: prodigium triplex, id. H. 9, 91: heu prodigia ventris! Plin. 19, 4, 19, § 55.

Latin > French (Gaffiot 2016)

prōdĭgĭum,¹⁰ ĭī, n., prodige, événement prodigieux, chose merveilleuse, miracle : Cic. Verr. 2, 4, 107 ; prodigia suscipere atque curare Liv. 1, 20, 7, recueillir les prodiges et les conjurer, v. procurare