θηροκτόνος

English (LSJ)

ον,

   A killing wild beasts, epith. of Heracles, IG5(2).91 (Tegea); of Artemis, E.IA1570, Corn.ND3, Porph.Abst.1.22; ἐν φοναῖς θ. in the chase, E.Hel.154.

German (Pape)

[Seite 1210] Wild tödtend, κύνες Eur. Hel. 153, Artemis I. A. 157.

Greek (Liddell-Scott)

θηροκτόνος: -ον, ὁ φονεύων ἄγρια θηρία· ἐπίθετον τοῦ Ἡρακλέους, Συλλ. Ἐπιγρ. 1531· ἐν φοναῖς θηροκτόνοις, δηλ. ἐν κυνηγίῳ, Εὐρ. Ἑλ. 154.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
qui tue les bêtes sauvages.
Étymologie: θήρ, κτείνω.