σκύβαλον

English (LSJ)

τό,

   A dung, excrement, Plu.2.352d, Alex.Aphr.Pr.1.18: pl., σ. λευκὰ καὶ ἀργιλώδεα Aret.SD1.15, cf. Str.14.1.37, J.BJ5.13.7, etc.; manure, PFay.119.7 (i/ii A.D.).    2 refuse, offal, Ep.Phil.3.8, Jul.Or.5.179c; ἀποδειπνίδιον σ. AP6.302 (Leon.); ἄνδρα, πολύκλαυτον ναυτιλίης σ. ib.7.276 (Hegesipp.); τέφρης λοιπὸν ἔτι σ. ib.382 (Phil.); opp. τὸ χρήσιμον, Ath.Med. ap. Orib.1.2.8; σ. τοῦ σησάμου PCair.Zen. 494.16 (iii B.C.); ς. χόρτου PSI3.184.7 (pl., iii A.D.): pl., δεῖπνον ἀπὸ σκυβάλων AP6.303 (Aristo); σ. ἀνθρώπου LXX Si.27.4.

German (Pape)

[Seite 906] τό, Koth, Auswurf, Kehricht, alles Ueberbleibsel, was man wegwirft, Schalen, Hülsen, Hefen u. dgl.; Suid. leitet es von κυσίβαλον ab, was den Hunden vorgeworfen wird; so ἀποδειπνίδιον, Leon. Al. 30 (VI, 302); ξηρά, Ep. ad. 13 (XII, 107); δεῖπνον ἀπὸ σκυβάλων, Aristo 2 (VI, 303); ἡμιδαές, Ep. ad. 386 (IX, 375), u. öfter in der Anth.; περίσσωμα τροφῆς καὶ σκ., Plut. Is. et Os. 4; auch was das Meer auswirft, Ach. Tat. 2, 11, s. Jac. p. 522.

Greek (Liddell-Scott)

σκύβᾰλον: τό, κόπρος, περίττωμα, Ἀλεξ. Ἀφρ. Προβλ. 1. 18, Πλούτ. 2. 352D· πληθ., σκ. λευκά καὶ ἀργιλώδεα Ἀρετ. π. Αἰτ. Χρον. Παθ. 1. 15, πρβλ. Ἐπιστ. πρ. Φιλιππ. γ΄, 8, Ἰωσήπ. Ἰουδ. Πόλ. 5. 13, 7. 2) ἀπομεινάριον, ὑπόλοιπον, ἀπόβλημα, «σκουπίδι», ἀποδειπνίδιον σκ. Ἀνθ. Π. 6. 302· ἄνδρα πολύκλαυτον, ναυτιλίης σκ. Ἀνθ. Π. 7. 276· τέφρης λοιπὸν ἒτι σκ. αὐτόθι 382· πληθ., δεῖπνον ἀπὸ σκυβάλων αὐτόθι 6. 303· σκ. ἀνθρώπου Ἑβδ. (Σειρὰχ ΚΖ΄, 4). (Συνήθως ἐτυμολογεῖται ἐκ τοῦ ἐς κύνας βαλεῖν, πρβλ. σκορακίζω).

French (Bailly abrégé)

ου (τό) :
1 débris jeté de côté, restes d’un repas;
2 p. ext. ce qu’on rejette en gén., excrément.
Étymologie: de ἐς κύνας βάλλειν, cf. σκορακίζω.