συνοίκιον

Greek (Liddell-Scott)

συνοίκιον: τό, ἡνωμένον οἴκημα, Πετρών. 33. (ἐν τῷ Λατιν. τύπῳ synoecium). ΙΙ. πληθ. συνοίκια (ἐξυπακ. ἱερά), τά, ἐν Ἀθήναις δημοσίᾳ ἑορτὴ ἀγομένη τῇ 17ῃ τοῦ Βοηδρομιῶνος εἰς ἀνάμνησιν τοῦ ὑπὸ τοῦ Θησέως συνοικισμοῦ πασῶν τῶν πόλεων τῆς Ἀττικῆς καὶ τῆς ὑπαγωγῆς αὐτῶν ὑπὸ τὴν διοίκησιν τῶν Ἀθηνῶν, Θουκ. 2. 15, Σχόλ. εἰς Ἀριστοφ. Εἰρ. 1019· «ὁ Θησεὺς τὰς ἕνδεκα πόλεις τὰς ἐν τῇ Ἀττικῇ συνοικίσας εἰς Ἀθήνας συνοίκια ἑορτὴν κατεστήσατο» Χάραξ παρὰ Στεφ. Βυζ. ἐν λ. Ἀθῆναι· πρβλ. τὸ ῥῆμα συνοικίζω (σημασ. ΙΙ)· ― συνοικέσια εἶναι τύπος μεταγενέστερος· πρβλ. καὶ μετοίκιον ΙΙ.