Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

criminor

From LSJ
Revision as of 06:49, 14 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (D_3)

Οὐδ' ἄμμε διακρινέει φιλότητος ἄλλο, πάρος θάνατόν γε μεμορμένον ἀμφικαλύψαι → Nor will anything else divide us from our love before the fate of death enshrouds us

Apollonius of Rhodes, Argonautica, 3.1129f.

Latin > English (Lewis & Short)

crīmĭnor: ātus, 1, v. dep. crimen, I..
   (a)    With a personal object, to accuse one of crime, to complain of, impeach, calumniate (rare but class.): hanc metui ne me criminaretur tibi, Ter. Eun. 5, 2, 16; so, aliquem alicui, Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est, bellum illum ducere, etc., Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: Patres, id. 31, 6, 4: auctores, Quint. 1, 5, 11: inopinantem, Suet. Tib. 64 al.—
   (b)    With things as objects, to complain of, to charge with: quibus (contionibus) cotidie potentiam meam invidiose criminabatur, Cic. Mil. 5, 12; so, res gestas argumentando crimenve dissolvere, id. Opt. Gen. 5, 15: nescio quid de illā tribu, id. Planc. 16, 38: auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem Galli, Tac. H. 1, 87 fin.: rhetoricen vitiis, Quint. 2, 17, 26: humilitatem inopiamque ejus apud amicos Alexandri, Curt. 4, 1, 24: senatusconsultum absenti principi, Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. α supra.—With acc. and inf.: de amicitiā, quam a me violatam esse criminatus est, pauca dicam, Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—
   (g)    Absol., to accuse, criminate: neque ego vos ultum injurias hortor ... neque discordias, ut illi criminantur, Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: Tiberio criminante, Suet. Calig. 7; 30.

Latin > French (Gaffiot 2016)

crīmĭnor,¹⁰ ātus sum, ārī (crimen), tr., accuser, [en part.] accuser de façon calomnieuse : aliquem alicui Ter. Eun. 855, noircir qqn dans l’esprit de qqn