hortor

Latin > English

hortor hortari, hortatus sum V DEP :: encourage; cheer; incite; urge; exhort

Latin > English (Lewis & Short)

hortor: ātus, 1 (archaic
I inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. for horitor, v. horior, to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).
I In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.
   (a)    With acc. pers.: coquos, Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.: hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam, Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61: timentem, Ov. M. 10, 466: celeres canes, id. H. 4, 41; cf.: terribiles hortatus equos, spurring on, id. M. 5, 421: vitulos, Verg. G. 3, 164: pedes, to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7: senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie? Plaut. Cas. 4, 1, 6: hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem, Hor. Ep. 2, 2, 35.—
   (b)    Ad or in aliquid: ad laudem milites, Cic. Prov. Cons. 4, 9: ad concordiam, Quint. 6, 1, 50: ad curam rei publicae, id. 5, 11, 24: ad diligentiam, id. 9, 4, 133: ad quaerendum, id. 5, 12, 1: ad reliqua fortius exsequenda, id. 4, 5, 23: paribus Messapum in proelia dictis Hortatur, Verg. A. 11, 521: in amicitiam jungendam, Liv. 43, 19, 14.—
   (g)    De aliqua re: iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum, Cic. Fam. 4, 9, 1: de Aufidiano nomine nihil te hortor, id. ib. 16, 19: aliquem de concilianda pace, Caes. B. C. 1, 26, 3.—
   (d)    With ut, ne, or the simple subj.: Pompeium et hortari et orare ... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus, Cic. Fam. 1, 1, 2: petit atque hortatur, ut, etc., Caes. B. G. 1, 19 fin.: ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc., Sall. C. 59, 5: magno opere te hortor, ut, etc., Cic. Off. 1, 1, 3: ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis, id. Lael. 5, 17; 27, 104: juvenes ut illam ire viam pergant, Juv. 14, 121: te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat, Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52: Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant, Caes. B. G. 5, 38, 2: hortatur eos, ne animo deficiant, id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.: Labienum Treboniumque hortatur ... ad eam diem revertantur, id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4: quid ego vos, de vestro impendatis, hortor? Liv. 6, 15, 10: hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium, Suet. Aug. 3 fin.—（ε) Aliquem aliquid or simply aliquid: sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris, Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.: equidem pacem hortari non desino, Cic. Att. 7, 14 fin.; so, pacem amicitiamque, Nep. Dat. 8, 5: vias, Stat. S. 3, 5, 22: me miseram! cupio non persuadere quod hortor, Ov. H. 19, 187.—（ζ) With inf. or an object-clause (rare): cum legati hortarentur accipere, Nep. Phoc. 1, 3: (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi, Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69: (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est, Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—（η) With supine: neque ego vos ultum injurias hortor, Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—（θ) Absol.: hortor, asto, admoneo, Plaut. Am. 3, 4, 10: Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc., Caes. B. G. 4, 18 fin.: hortante et jubente Vercingetorige, id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—
   b Of inanim. or abstract things: pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream, Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14: multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur, Caes. B. G. 3, 18, 6: secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret, id. ib. 1, 33, 2.—With inf.: (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur, Cic. Sest. 3, 7.—
   2    Prov.: hortari currentem, i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —
II In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle: Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat, Caes. B. G. 3, 19, 2: pauca pro tempore milites hortatus, Sall. J. 49, 6: suos hortando ad virtutem arrigere, id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.!*?
   a Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—
   b hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

Latin > French (Gaffiot 2016)

hortor,⁸ ātus sum, ārī, tr. (horior),
1 exhorter à, engager à, pousser à : aliquem ad laudem Cic. Prov. 9, exhorter, exciter qqn à la gloire, cf. Att. 7, 21, 3 ; Cæs. G. 3, 18, 6 ; in prœlia Virg. En. 11, 521, exhorter aux combats, cf. Liv. 43, 19, 14 || [avec ut subj.] : Cic. Off. 1, 3 ; Læl. 17 || [avec ne ] Cæs. G. 5, 38, 2, exhorter à ne pas, cf. Cæs. C. 1, 19, 1 || [avec subj. seul] : eos hortatur, revertantur Cæs. G. 6, 33, il les exhorte à revenir, cf. Cæs. C. 1, 19, 1 || [avec inf.] : Cic. Sest. 7 ; Nep. Phoc. 1, 3 ; Hor. Ep. 1, 1, 69 || [avec le supin] : Sall. H. 3, 61, 17 || [avec acc. d’un pron. neutre : aliud quiddam majus ingenia me hortantur vestra Cic. de Or. 3, 97, vos talents naturels me poussent à d’autres considérations plus importantes, cf. Cic. Q. 1, 1, 36 ; Att. 8, 9, 1
2 exhorter, encourager, stimuler, aliquem, qqn : Cic. Fam. 13, 4, 3 ; Fin. 5, 6 ; Att. 13, 45, 2 ; Cæs. G. 3, 19, 2 ; Pl. Cas. 764, etc. ; Hor. Ep. 2, 2, 35 || [un animal : Ov. M. 5, 421 || abs^t] Cæs. G. 4, 18, 3 ; 7, 26, 1 ; Cic. Tusc. 1, 1
3 conseiller : pacem Cic. Att. 7, 14, 3, conseiller la paix, cf. Nep. Dat. 8, 5 ; Tac. Ann. 11, 3. formes actives horto, āre, Enn. Ann. 567 ; Sen. Rhet. Suas. 5, 8 ; Prisc. Gramm. 8, 25 || sens passif, v. Gell. 15, 13, 1 ; Varr. d. Prisc. Gramm. 8, 20 ; B. Hisp. 1, 5.

Latin > German (Georges)

hortor, ātus sum, ārī (zsgzg. aus horitor, Intens. von horior, viell. verwandt mit altind. háryati, begehrt, ahd. gerōn, begehren), antreiben, aufmuntern, ermuntern zu etwas (Ggstz. dehortari, deterrere), gew. mit dem Nbbgr. der Teilnahme u. des wohlwollenden Zuredens, dah. auch jmdm. Mut einsprechen, ihn trösten, I) im allg.: a) v. Pers., alqm, Plaut., Cic., Caes. u.a. – m. folg. ut u. Konj., ipsus hortatur me frater, ut etc., Acc. fr.: ille extemplo illam hortabitur, ut eat propere, Plaut.: magno opere te hortor, ut etc., Cic. – m. folg. ne u. Konj., hortatur eos, ne animo deficiant, Caes.: moneo hortorque vos, ne etc., Sall. – m. bl. Coniunctiv, hortatur non solum ab eruptionibus caveant, sed etiam etc., Caes.: hortatur ad cetera, quae levia sunt, parem animum gerant, Sall. – m. 1. Supin. wechselnd m. ut u. Konj., neque ego vos ultum iniurias hortor, magis uti requiem capiatis, Sall. hist. fr. 3, 61, 17 (3, 82, 17). – m. folg. Infin., hortamur fari, quo sanguine cretus quive fuat, Verg.: cum legati hortarentur accipere (munera), Nep.: fortitudo patientiam in medium procedere hortata est, Val. Max. – m. ad u. Akk., ad diligentiam, Quint.: ad deditionem, Suet.: populum ad vindicandum, Sall.: senatum ad excidendum Antium, Liv.: omnes ad bibendum. Gell.: eos ad capessendam fortitudinem, Val. Max. – m. in u. Akk., paribus Messapum in proelia dictis, Verg.: Gentium in amicitiam secum et cum Macedonibus iungendam, Liv.: in patrum vulnera liberos, Vopisc. – m. de u. Abl., de Aufidiano nomine nihil te hortor, Cic.: hort. de custodia ac defensione urbis, Caes.: hort. Libonem de concilianda pace, Caes. – m. folg. Acc. der Sache (s. Ripperd. Tac. ann. 11, 3), fugam (zur Fl.), Trac. inc. fr.: pacem (zum Fr.), Cic., pacem amicitiamque, Nep.: bellum, Iustin.: inediam et lenem exitum, Tac. – absol., circumire, hortari, Sall.: hortantibus iis, quos etc., Caes.: multis hortantibus, Sall.: petit atque hortatur ut etc., Caes. – b) v. lebl. Subjj., Umständen, auffordern, quos magis dominationis spes hortabatur, quam inopia, Sall. – m. ad u. Akk., multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur, Caes.: id me non modo non hortatur ad disputandum, sed etiam deterret, Cic. – m. in u. Akk., illa (ira) in amorem hortatur, haec in odium, Sen. – m. folg. indir. Fragesatz, multae res eum hortabantur, quare etc., Caes. – m. folg. Infin., rei publicae dignitas minora haec relinquere hortatur, Cic.: res ipsa hortari videtur supra repetere ac paucis instituta maiorum domi militiaeque disserere, Sall. – II) insbes., in der Militärspr., die Soldaten ermutigen, anfeuern, an sie eine Ansprache halten, suos, Caes. u. Sall.: milites, Sall.: m. dopp. Acc., pauca milites pro tempore hortatus, nach kurzer Ansprache an die Soldaten, wie sie Zeit u. Umstände erforderten, Sall. Iug. 49, 6. – / a) Parag. Infin. hortarier, Plaut. merc. 696. – b) Aktive Nbf. horto, āvī, āre (vgl. Prisc. 8, 25); Präs. hortat, Plaut. asin. 512 Fl. (518 G.), (al. orat): Perf. hortavi, Sen suas. 5, 8: dah. hortor, ārī, passiv (vgl. Gell. 15, 13, 1), ab amicis hortaretur, Varro fr. inc. p. 339 ed. Bip. (bei Prisc. 8, 20). Vgl. Neue-Wagener Formenl³ 3, 48. – hoste hortato beim Auct. b. Hisp. 1, 5 wahrsch. verderbt (dah. nicht bei Dinter).

Latin > Chinese

hortor, aris, ari. d. p. :: 勸勉。啓迪人心。 — accipere 勸領受。Te hortor ut dignitati servias 吾勸汝自顧體統。 Cum ab amicis hortaretur 當朋友相勸之時。