διογενής
English (LSJ)
ές, sprung from Zeus, in Hom. epith. of kings, ordained and upheld by Zeus, Il. 1.337, al.; δ. Ὀδυσεύς Od. 2.352; later, Δ. θεοί A. Th. 301 (lyr.), Supp. 631 (lyr.), Ar. Av. 1263; Διογενὲς κράτος, of Pallas, A. Th. 127 (lyr.); δ. τέκνον S. Aj. 91; Ἀμφίων A. Th. 528; αἷμα τὸ δ., of Achilles, E. Andr. 1195 (lyr.); generally, divine, φάος Id. Med. 1258 (lyr.). [Δι- in Epic, ι in Trag.]
German (Pape)
[Seite 632] ές, zeusentstammt, von Zeus' Geschlecht; Αμφίων Aesch. Spt. 510; τέκνον, Pallas, Soph. Ai. 91; Aesch. Spt. 120; θεοί 283; αἷμα, φάος, Eur. Andr. 1196 Med. 1258. Hom. gebraucht διογενής oft, aber, wie es scheint, nur im singular. mascul. nominat. διογενής und vocat. διογενές; in diesen Formen ist es bei ihm ein ehrendes Beiwort der Fürsten, die wenigstens mittelbar alle oder doch größtentheils nach dem Glauben der Zeit von Zeus abstammten und wenigstens alle von Zeus ihre Gewalt hatten, vgl. Iliad. 2, 197. 205 Hesiod. Th. 96 und s. s. v. Διοτρεφής. Ohne Eigennamen substantivisch ὁ διογενής Iliad. 21, 17, vom Achill; eben so Anrede διογενές substantivisch ohne Eigennamen Odyss. 10, 443, vom Odysseus; Iliad. 9, 106 spricht Nestor zum Agamemnon ἐξ ἔτι τοῦ ὅτε, διογενές, Βρισηίδα κούρην χωόμενος Ἀχιλῆος ἔβης κλισίηθεν ἀπούρας, var. lect. διογενεῦς, s. Scholl., bei welcher Lesart διογενεῦς Adjectiv zu Ἁχιλῆος ist. Des Versmaßes halber gebraucht Homer das ι lang. Über den Accent vgl. Herodian. Scholl. Iliad. 16, 57.
French (Bailly abrégé)
ής, ές :
1 né de Zeus, originaire de Zeus;
2 divin.
Étymologie: Διός, gén. de Ζεύς, γίγνομαι.
English (Autenrieth)
Spanish (DGE)
-ές
• Morfología: [gen. -γενεῦς D.H.Rh.8.14, Sch.Er.Il.9.106, Eust.738.46]
nacido o descendiente de Zeus frec. de héroes de linaje real: Agamenón, Il.9.106, D.H.l.c., Ὀδυσσεύς Il.2.173, Od.2.352, de Patroclo Il.1.337, μεγάλοι βασιλεῖς Plu.2.801d
•de dioses y héroes de linaje divino θεοί A.Th.301, Supp.631, Ar.Au.1263, τέκνον S.Ai.91, cf. E.Cyc.350, Hel.25, Tr.526, Orph.L.575, Ἀμφίων A.Th.528, de Dioniso AP 9.524, de Apolo AP 9.525, Πολυδεύκης Opp.C.2.19, por metonimia κράτος A.Th.129, αἷμα τὸ δ. de Aquiles, E.Andr.1196
•de la luz φάος E.Med.1258.
Greek Monolingual
διογενής, -ές και διόγονος, -ον (Α)
1. αυτός που γεννήθηκε από τον Δία, από το γένος του Δία («θεοὶ διογενεῑς»)
2. τιμητική προσφώνηση ηγεμόνων και βασιλέων
3. θεϊκός, έξοχος (α. «διογενές κράτος» — η Αθηνά
β. «διογενές φάος»).
[ΕΤΥΜΟΛ. < διο- + -γενής < γένος < γίνομαι.
Russian (Dvoretsky)
διογενής: (эп. иногда ῑ) рожденный Зевсом, божественный Hom., Trag.
Middle Liddell
adj adj adj adj γίγνομαι
sprung from Zeus, of kings and princes, ordained and upheld by Zeus, Hom.; of gods, Trag.