ἀμφίγυος

English (LSJ)

ον, in Hom. always epith. of ἔγχος, either (γυῖον)

   A with a limb at each end, double-pointed, or (γύης) bending both ways, elastic, Il.13.147, Od.24.527; ἀ. δούρασιν A.R.3.135; prob. (from γυῖον) stout rivals, S.Tr.504(lyr.).

German (Pape)

[Seite 137] (γυῖον), eigentl. = auf beiden Seiten Glieder habend, Hom. neunmal, Versanfang Iliad. 15, 386 ἔγχεσιν ἀμφιγύοις, Versende ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν Iliad. 13, 147. 14, 26. 15, 278. 712. 16, 637. 17, 731 Od. 16, 474. 24. 527, vielleicht = mit zweischneidiger Spitze; oder an beiden Enden gegliedert, oben die eiserne Spitze, unten der σαυρωτήρ; Scholl. Aristonic. Iliad. 13, 147; – δόρυ Ap. Rh. 3, 1356; – Soph. Trach. 504 ch. Wettkämpfer, die alle Glieder gleich rüstig brauchen, Schol. ἰσχυροὶ ἐν τοῖς γυίοις ἢ ἄμφω τεθωρακισμένοι ἢ παρωξυμμένοι, Ellendt vgl. ἀμφιδέξιος, Herm. ancipitibus armis certantes.

Greek (Liddell-Scott)

ἀμφίγυος: -ον, παρ’ Ὁμ. ἀείποτε ἐπίθ. τοῦ ἔγχος, ὁ ἔχων ὀξέα καὶ τὰ δύο ἄκρα, ἔχων διπλῆν αἰχμήν, Ἰλ. Ν. 147, Ὀδ. Ω. 526· ἀμφ. δόρυ Ἀπολλ. Ρόδ. Γ. 1356: ― Ἐντεῦθεν ἐν Σοφ. Τρ. 504, ἀμφίγυοι, ἐπὶ προσ., ὡπλισμένοι κατὰ πάντα, ἠσκημένοι μαχηταί· (ὁ Δινδόρφ. ἐν τῷ Θησ. τοῦ Στεφ. πιστεύει ὅτι τὸ -γυος εἶναι ἁπλῆ κατάληξις, ὡς ἐν τῷ ἔγγυος, κρήγυος, ὑπόγυος, ἰσχυριζόμενος ὅτι οὐδεμίαν ἔχει σχέσιν πρὸς τὸ γυῖον, κῶλον, μέλος).