κῶλον

English (LSJ)

τό,
A limb, member of a body, esp. leg, A.Pr.325, S.OC183 (lyr.), Ph.42, etc.; δρομάδι κ. E.Hel.1301 (lyr.); κ. ταχύπουν Id.Ba.168 (lyr.): mostly in plural, A.Pr.81, S.OC19; χεῖρες καὶ κῶλα E.Ph.1185: generally, of arms and legs, and of animals, fore and hind legs, τὰ ἐμπρόσθια κῶλα Pl.Ti.91e; τὰ ἔμπροσθεν καὶ τὰ ὄπισθεν κῶλα Arist.HA498a3, cf. PA690a20, etc.; δέρμα, τρίχας, ὄνυχάς τε ἐπ' ἄκροις τοῖς κώλοις ἔφυσαν Pl.Ti.76e.
2 = κωλῆ 1, A.Pr.496.
3 of plants, limb, arm, σκολιῆς ἄγρια κ. βάτου AP7.315 (Zenod. or Rhian.): in plural, also, internodes of the νάρθηξ, Corn.ND30.
II generally, member,
1 of a building, side or front, of a square or triangular building, Hdt.2.126, 134, 4.62, 108, Pl.Lg.947e.
b upright of a ladder, Apollod.Poliorc. 182.5, al.
2 limb or lap of the race-course, διαύλου θάτερον κ. A. Ag.344.
3 Rhet., member or clause of a περίοδος, Arist.Rh.1409b13, Phld.Rh.1.165 S., D.H.Comp.22, Quint.9.4.22, Demetr.Eloc.1, Hermog.Id.1.3, 2.3; στίξομεν κατὰ κῶλον Castor in Rh.3.721 W.; διελὼν πρὸς κῶλον, of Origen in his Hexapla, Eus.PE6.16.
4 in verse, metrical unit containing fewer than three συζυγίαι without catalexis, Heph.Poëm.1; element of a στροφή, D.H.Comp.19, etc.
5 ῥινοῦ ἐΰστροφα κῶλα, poet. for a sling, AP7.172 (Antip. Sid.).
6 incorrect form for κόλον (q.v.), Isid.Etym.4.7.38, etc.; cf. κωλικός.

German (Pape)

[Seite 1542] τό (verwandt mit κολοσσός, auch σκέλος?), – 1) das Glied des menschlichen oder thierischen Leibes, bes. Hände u. Füße; πρὸς κέντρα κῶλον ἐκτενεῖς, = λακτίζω, Aesch. Prom. 323; κνίσσῃ τε κῶλα συγκαλυπτά, Schenkel, 494; μεθῆκεν αὑτοῦ κῶλα Ag. 1358, er ließ die Glieder sinken, vgl. Eum. 350; von Füßen, wie Soph. κῶλα κάμψον τοῦδ' ἐπ' ἀξέστου πέτρου, O. C. 19, u. von Philoktet, νοσῶν ἀνὴρ κῶλον παλαιᾷ κηρί Phil. 42; Eur. öfter, wie προβὰς κῶλον δεξιόν Phoen. 1412; auch κῶλον ἄγει ταχύπουν, Bacch. 168, u. δρομάδι κώλῳ ἐσύθη, Hel. 1317; sp. D., wie Opp. Cyn. 3, 506, σκολιῆς ἄγρια κῶλα βάτου Zenodot. ep. (VII, 315); Plat. sagt δέρμα, τρίχας, ὄνυχάς τε ἐπ' ἄκροις τοῖς κώλοις ἔφυσαν, von Händen u. Füßen, Tim. 76 e; τὰ ἐμπρόσθ ια κῶλα 91 e; vgl. Arist. part. an. 4, 10 incess. an. 13. – Beinknochen, Ath. IV, 182 e; vgl. Poll. 2, 193. – Auch ein Darm, Schol. Ar. Nubb. 552, Arist. part. an. 3, 14; Poll. 2, 209, jetzt richtig κόλον, w. m. s., wie κωλικός. – 2) übertr.; – a) Glied eines Satzes, einer Periode; Arist. rhet. 3, 9; Rhett. – b) Seite einer Figur, eines Körpers, auch Flügel eines Gebäudes, z. B. von den Pyramiden, Her. 2, 126. 4, 62; einer Mauer, 4, 108; πέριξ δένδρων ἄλσος περιφυτεύσο υσι πλὴν κώλου ἑνός Plat. Legg. XII, 947 e. – Auch in der Rennbahn, die eine Hälfte von der Schranke bis ans Ziel, oder zurück, δεῖ κάμψαι διαύλου θάτερον κῶλον πάλιν Aesch. Ag. 335. – Bei Antp. Sid. 105 (VII, 172) ist ῥινοῦ ἐΰστροφα κῶλα Umschreibung der Schleuder. – Auch die Ranken des Weins heißen κῶλα σταχύων, Schol. Theocr. 10, 46, κῶλα νάρθηκος, die Glieder des Rohrs von einem Knoten zum andern, Phurnut.

French (Bailly abrégé)

ου (τό) :
I. membre d'homme ou d'animal, particul. jambe ; au pl. les jambes ; p. ext. les bras et les jambes, les extrémités;
II. p. anal. :
1 l'une des deux moitiés de la carrière;
2 t. de gramm. division d'un discours ; particul. membre d'une période;
3 t. de métr. vers de moins de 3 συζυγίαι sans κατάληξις;
4 côté d'une construction, d'une figure de mathématiques;
NT: (pl.) τὰ κῶλα, carcasse, cadavre.
Étymologie: DELG rien de clair ; pê apparenté à σκέλος.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

κῶλον -ου, τό lid, ledemaat; meestal been:; οὗ κῶλα κάμψον waar zij hun benen ontspanden Soph. OC 19; ἐπ’ ἄκροις τοῖς κώλοις aan de uiteinden van de ledematen Plat. Tim. 76e; later lijk:; ὧν τὰ κῶλα ἔπεσεν ἐν τῇ ἐρήμῳ (de zondaars) wier lijken in de woestijn lagen NT Hebr. 3.17; tak van een plant. zijde, zijkant (van een gebouw):. τῆς ἐστι τὸ κῶλον ἕκαστον ὅλου καὶ ἡμίσεος πλέθρου waarvan elke zijde een lengte heeft van anderhalf plethrum Hdt. 2.126.2. baan (helft van de diaulos); overdr.: κάμψαι διαύλου θάτερον κῶλον πάλιν het keerpunt nemen en terug de andere helft van de dubbele baan afleggen Aeschl. Ag. 344. ret. zinsdeel:. περίοδος δὲ ἡ μὲν ἐν κώλοις, ἡ δὲ ἀφελής een volzin bestaat soms uit kola (zinsdelen) en is soms enkelvoudig Aristot. Rh. 1409b13. geneesk. colon, dikke darm.

Russian (Dvoretsky)

κῶλον: τό
1 член тела, преимущ. нога, рука, конечность: νοσῶν ἀνὴρ κ. Soph. человек с больной ногой; χεῖρες καὶ κῶλα Eur. руки и ноги; τὰ ἔμπροσθεν καὶ τὰ ὄπισθεν κῶλα Arst. передние и задние конечности; pl. тело (ὧν τὰ κῶλα ἔπεσεν ἐν τῇ ἐρήμῳ NT);
2 ветвь, сук (βάτου Anth.);
3 сторона, бок (τῇς πυραμίδος Her.): πλὴν κώλου ἑνός Plat. (со всех сторон) кроме одной;
4 половина двойного пробега (туда или обратно), одно направление: δεῖ κάμψαι διαύλου θάτερον κ. Aesch. надо еще проделать обратный путь;
5 ремень: ῥινοῦ χερμαστῆρος κῶλα Anth. ремни камнеметной пращи;
6 грам. колон, часть предложения, элемент периода Arst.;
7 Arst. v.l. = κόλον.

English (Strong)

from the base of κολάζω; a limb of the body (as if lopped): carcase.

English (Thayer)

κωλου, τό; in Greek writings from Aeschylus down a member of the body, particularly the more external and prominent members, especially the feet; in the Sept. (פֶּגֶר and פְּגָרִים, a dead body, carcase, inasmuch as the members of a corpse are loose and fall apart: so the plural in A. V. carcases).

Greek Monotonic

κῶλον: τό,
I. 1. μέλος, άκρο του σώματος, ιδίως, το πόδι, σε Τραγ.
2. λέγεται για φυτά, χοντρό κλαδί δέντρου, σε Ανθ.
II. 1. μέρος από οτιδήποτε, όπως τμήμα κτιρίου, π.χ. πλάγια ή μετώπη, σε Ηρόδ.
2. ένα σκέλος ή μισό διάστημα ενός αγώνα δρόμου (δίαυλος), σε Αισχύλ.
3. μέλος ή κώλο πρότασης, Λατ. membrum, σε Αριστ.

Greek (Liddell-Scott)

κῶλον: τό, μέλος σώματος κυρίως τὸ σκέλος, Αἰσχύλ. Πρ. 323, Σοφ. Ο. Κ. 183, Φ. 42, κτλ.· ― κατὰ τὸ πλεῖστον ἐν τῷ πληθ., τὰ σκέλη, Αἰσχύλ. Πρ. 81, 496, Σοφ. Ο. Κ. 19· χεῖρες καὶ κῶλα Εὐρ. Φοίν. 1185· ― καθόλου, ἐπὶ τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν, τῶν ἄκρων, καὶ ἐπὶ ζῴων οἱ πρόσθιοι καὶ ὀπίσθιοι πόδες, τὰ ἐμπρόσθια κ. Πλάτ. Τίμ. 91Ε· τὰ ἔμπροσθεν καὶ τὰ ὄπισθεν Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 2. 1, 8, κτλ.· δέρμα, τρίχας, ὄνυχάς τε ἐπ’ ἄκροις τοῖς κώλοις ἔφυσαν Πλάτ. Τίμ. 76Ε, πρβλ. Ἀριστ. π. Ζ. Μορ. 4. 10, 7. 2) ἐπὶ φυτῶν, κλάδος, σκολιῆς ἄγρια κῶλα βάτου Ἀνθ. Π. 7. 315· ἐν τῷ πληθ. ὡσαύτως τὰ μεταξὺ τῶν γονάτων διαστήματα καλάμου, Κορνοῦτ. π. Θεῶν φύσ. 30. ΙΙ. μέλος παντὸς πράγματος, ὡς 1) μέρος οἰκοδομήματός τινος, οἷον τὰ πλάγια ἢ ἡ πρόσοψις, ἐπὶ τετραγώνου ἢ τριγωνικοῦ οἰκοδομήματος, Ἡρόδ. 2. 126, 134., 4. 62 (πρβλ. μονόκωλος), Πλάτ. Νόμ. 947Ε. 2) τὸ ἓν σκέλος ἢ τὸ ἥμισυ τοῦ διαστήματος τοῦ δρομικοῦ ἀγῶνος (διαύλου), Αἰσχύλ. Ἀγ. 344. 3) κῶλον περιόδου, Λατ. membrum, Ἀριστ. Ρητ. 3. 9, 5. 4) ἐν τῇ ποιήσει μέρος στροφῆς, Διον. Ἁλ. περὶ συνθέσ. 19. 22, κ. ἀλλ. 5) ῥινοῦ ἐΰστροφα κῶλα, ποιητικῶς ἐπὶ σφενδόνης, Ἀνθ. Π. 7. 172. 6) ἀδόκιμος τύπος ἀντὶ κόλον, (ὃ ἴδε), πρβλ. κωλικός.

Frisk Etymological English

Grammatical information: n.
Meaning: member of an animal or a man, esp. leg (IA.), also metaph., e.g. of a part of a periode (Rhet.), often plur., a. o. = corpse (LXX, NT).
Compounds: Several compp., e.g. ἰσό-κωλος with equal members (Arist.), ἀκρο-κώλια extremities, ὑπο-κώλια thigh of an animal
Derivatives: Diminut. κωλάριον (Ael.), κωλύφιον (Phryn., Plaut.; cf. Lat. colyphium); κωλέα, -ῆ (Att.), κωλήν, -ῆνος f. (IA.), κωλεός f. (Epich., Hp.) bones of the hip with its flesh, ham (Solmsen Wortforsch. 124); κώληψ, -ηπος f. hollow of the knee (Ψ 726, Nic.); prop. ompound with ἅπτω? (Bechtel Lex. s.v. with Wackernagel), with suffixchange κώληξ id. (sch.) [this shows that it does prob. not contain a part of ἄπτω]; κωλώτης m. lizard (Hp., Arist., Babr.; Redard Les noms grecs en -της 8; because he can break off his tail, which will grow on(?); cf. Lat. lacerta to lacertus (see W.-Hofmann s. v.); also Lidén KZ 40, 260 f. on Skt. pallī small house-lizard (to pad-'foot'; diff. Mayrhofer KEWA s. v.) and Holthausen KZ 71, 60 (Westfal. hacke-molle salamander to hacke pricks). Denomin. κωλίζομαι be disjointed in κῶλα (late).
Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]X [probably]
Etymology: No cognate. Related words are perhaps found in Slavic and Baltic, but their relation to κῶλον cannot be specified: OCS, Russ. kolěno knee, stem, lineage, Russ. člen member, body-part, Lith. kelỹs knee; a fullgrade aorist with o-voc. is suspected by Specht KZ 55, 19 in κόλσασθαι ἱκετεῦσαι H. (but is this cognate?) - Details in WP. 2, 597 ff., Pok. 928. Vasmer and Fraenkel Wb. s. vv. - Cf. also σκέλος. - Unclear. One notes that Pre-Greek has a suffix -ηξ (νάρθηξ, κύμηξ).

Middle Liddell

κῶλον, ου, τό,
I. a limb, esp. the leg, Trag.
2. of plants, a limb or arm, Anth.
II. a member of anything, as,
1. a member of a building, as the side or front, Hdt.
2. one limb or half of the race-course (δίαυλοσ), Aesch.
3. a member or clause of a sentence, Lat. membrum, Arist.

Frisk Etymology German

κῶλον: {kō̃lon}
Grammar: n.
Meaning: ‘Glied eines Tieres od. eines Menschen, insbes. Bein’ (ion. att.), auch übertr., z.B. vom Abschnitt einer Periode (Rhet.), oft im Plur., u. a. = Leichnam (LXX, NT).
Composita: Zahlreiche Kompp., z.B. ἰσόκωλος mit gleichen Gliedern (Arist.).
Derivative: Ableitungen: Deminutiva κωλάριον (Ael. u. a.), κωλύφιον (Phryn., Plaut.); κωλέα, -ῆ (att. usw.), κωλήν, -ῆνος f. (ion. att.), κωλεός f. (Epich., Hp.) Hüftknochen mit dem daransitzenden Fleisch, Schinken (Solmsen Wortforsch. 124); κώληψ, -ηπος f. Kniekehle (Ψ 726, Nik.); eig. Zusammenbildung mit ἅπτω? (Bechtel Lex. s.v. mit Wackernagel), mit Suffixtausch κώληξ ib. (Sch.); κωλώτης m. Eidechse (Hp., Arist., Babr.; Redard Les noms grecs en -της 8); vgl. lat. lacerta zu lacertus (dazu W.-Hofmann s. v.); auch Lidén KZ 40, 260 f. über aind. pallī kleine Hauseidechse (zu pad-’Fuß’; anders Mayrhofer Wb. s. v.) und Holthausen KZ 71, 60 (westfäl. hacke-molle Salamander zu hacke Ferse). Denominativum κωλίζομαι in κῶλα zerlegt werden (sp.).
Etymology: Dehnstufige Bildung ohne genaue außergriech. Entsprechung. Verwandte Wörter finden sich im Slavischen und Baltischen, ohne daß sich ihr Verhältnis zu κῶλον näher feststellen läßt: aksl. u. russ. kolěno Knie, Stamm, Geschlecht, russ. člen Glied, Körperteil, lit. kelỹs Knie; ein hochstufiger Aorist mit o-Abtönung wird von Specht KZ 55, 19 in κόλσασθαι· ἱκετεῦσαι H. vermutet. — Einzelheiten mit buntem Material und reicher Lit. bei WP. 2, 597 ff., Pok. 928. Vasmer und Fraenkel Wb. s. vv. — Vgl. auch σκέλος.
Page 2,60-61

Chinese

原文音譯：kîlon 可朗
詞類次數：名詞（1）
原文字根：屍體
字義溯源：（像被砍下的）肢體，死屍，屍首，四肢；源自（κολάζω）=減縮，懲戒）；而 （κολάζω）出自（κολοβόω）Y*=阻礙）
出現次數：總共（1）；來（1）
譯字彙編：
1） 屍首（1） 來3:17

English (Woodhouse)

limb

Mantoulidis Etymological

(=μέλος τοῦ σώματος, σκέλος). Ἔχει σχέση μέ τά: σκέλος κυλλός (=στραβοκάνης).