excogito

Latin > English (Lewis & Short)

ex-cōgĭto: āvi, ātum, 1, v. a.,
I to find out by thinking, to contrive, devise, invent (freq. and class.; cf.: comminiscor, simulo, confingo, fingo, etc.): quid enim mali aut sceleris fingi aut excogitari potest, quod non ille conceperit? Cic. Cat. 2, 4, 7: ad haec igitur cogita, mi Attice, vel potius excogita, id. Att. 9, 6, 7: quid igitur causae excogitari potest, cur? etc., id. Deiot. 7, 20: novam interregni ineundi rationem, id. Rep. 2, 12: aliquid dignum dono deorum aut efficere aut excogitare, id. ib. 3, 3, 4: multa praeterea generatim ad avaritiam excogitabantur, Caes. B. C. 3, 32, 1: aliquid ad ornatum portarum, etc., Hirt. B. G. 8, 51, 2: o callidos homines! o rem excogitatam! Cic. Or. 67, 225: quicquid omnino excogitari contra potest, Quint. 12, 8, 10: res ab illis dicta, non a nobis excogitata, id. 5, 13, 49: in rebus excogitandis (opp. gerendis), Nep. Them. 1 fin.—Impers. with ut: excogitatum est a quibusdam ut, etc., Nep. Att. 8, 3; cf. with a subject-sentence: cum recenti fico salis vice caseo vesci nuper excogitatum est, Plin. 15, 19, 21, § 82.—
II Transf., to name: Alpes Poeninas, Amm. 15, 10, 9.—Hence, * excōgĭtātus, a, um, P. a., sought out, choice: excogitatissimae hostiae, Suet. Calig. 22.