εφικτός

Greek Monolingual

-ή, -ό (ΑΜ ἐφικτός, -ή, -όν)
αυτός τον οποίο μπορεί κάποιος να φθάσει, προσιτός, κατορθωτός, δυνατός, πραγματοποιήσιμος
μσν.
1. (για το θείο) κατανοητός
2. αυτός που προσβάλλει, που πλήττει
αρχ.
1. φρ. α) «ἐφικτόν ἐστι» — είναι δυνατό να...
β) «καθ' ὅσον ἐφικτόν» — όσο το δυνατό
γ) «οἱ ἐν ἐφικτῷ τόποι» — οι τόποι που μπορεί να φθάσει, να προσεγγίσει κανείς, οι προσιτοί τόποι
δ) «εἰς ἐφικτόν» — μέσα στο όριο
ε) «εἰς ἐφικτὸν προελθοῦσα» — αφού έφθασε στα όρια του δυνατού.
[ΕΤΥΜΟΛ. < εφ-ικ-τος
ρηματ. επίθ. σε -τος, του αρχ. ρ. εφι-κνούμαι «φθάνω, πετυχαίνω»].