φυρός

English (LSJ)

ά, όν, = φυρόχρωμος, βοῦς PGen. 48.8 (iv AD) ; perhaps cf. Hsch. s.v. φυρτίζεσθαι.

Greek Monolingual

-ή, -ό / φυρός, -ή, -όν, ΝΑ
νεοελλ.
1. αυτός που έχει φύρα, που έχει ελαττωθεί το βάρος του
2. φρ. α) «φυρό μυαλό» — αυτός που έχει φυράνει, που παρουσιάζει άνοια
β) «φυρό παράθυρο [ή ξύλο]» — παράθυρο [ή ξύλο] που έχει συρρικνωθεί
αρχ.
ο φυρόχρωμος.
[ΕΤΥΜΟΛ. Το επίθ. με την αρχ. σημ. έχει προέλθει κατ' απόσπαση από το σύνθ. φυρό-χρωμος, ενώ με τη νεοελλ. σημ. κατ' απόσπαση από το σύνθ. φυρό-μυαλος (πρβλ. κουτός < κουτό-μυαλος)].