δαμαστής
From LSJ
Dante Alighieri, Paradiso, XXXIII, v. 145
English (LSJ)
οῦ, ὁ, A subduer, Gloss., prob. epithet of Ἔρως, [Epich.]301.
Greek (Liddell-Scott)
δᾰμαστής: -οῦ, ὁ, ὁ καθυποτάσσων, Γλωσσ.· δαμαστικός, ή, όν, Σχόλ. εἰς Πίνδ.
Spanish (DGE)
(δᾰμαστής) -οῦ, ὁ
domador, subyugador de Eros, Epich.283, cf. Gloss.2.266.
Greek Monolingual
ο (θηλ. δαμάστρια, η) (Μ δαμαστής, ο) δαμάζω
αυτός που δαμάζει, που τιθασεύει κάποιον ή κάτι.
