ἀκτὴ

Greek (Liddell-Scott)

ἀκτὴ: (Α), ἡ, ἄκρα γῆς εἰσδύουσα εἰς τὴν θάλασσαν, ἀκρωτήριον, ἀκτὴ προὔχουσα, Ὀδ. Ω. 82· ἀκταὶ προβλῆτες, Ε. 405., Κ. 89, ἀντίθ. τῷ λιμήν, Ἰλ. Μ. 284· συχνάκις μετ’ ἐπιθέτ. δηλούντων παραλίαν ἀπόκρημνον καὶ ὑψηλήν, τρηχεῖα, ὑψηλή, Ὀδ. Ε. 425, Ἰλ. Β. 395. τραχέα, Ἡρόδ. 7. 33. στυφλός, Αἰσχύλ. Πέρσ. 303. ἀμφίκλυστος, Σοφ. Τρ. 752. στόνῳ βρέμουσι δ’ ἀντιπλήγες ἀκταί, ὁ αὐτ. Ἀντ. 592: - ἔτι καὶ ἐπὶ ἀποκτήμνων ὀχθῶν ποταμοῦ, ἀκταὶ Ἑλώρου, Νείλου. Πινδ. Ν. 9, 96, Ι. 2, 62. Σιμόεντος, Αἰσχύλ, Ἀγ. 697· Ἀχέροντος, Σόφ., ὡς ἐν Ξεν. Ἀν. 6. 2, 1. Λυκοῦργ. 149, κἑξ. 2) καθόλου, γλῶσσα γῆς εἰσερχομένη εἰς τὴν θάλλασαν, χερσόνησος, ἢ καθόλου παραλία, ἀκταὶ διφάσιαι, περὶ τῆς βορ. καὶ νοτ. παραλίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, Ἡρόδ. 4. 38, τῆς Ἀφρικῆς, ἥτις ἐθεωρεῖτο ὡς προεκτεινομένη ἀπὸ τῆς Ἀσίας, 4, 41, πρβλ. 177· περὶ τοῦ ἀκρωτηρίου Σηπιάδος ἐν τῆ νοτίῳ Θεσσαλίᾳ, 7. 183, καὶ ἀλλ.· - περὶ τοῦ ὄρους Ἄθω, Θουκ. 4. 109· περὶ Ἰταλίας, Ἀριστ. Πολ. 7. 10, 3· - παλαιὸν ὄνομα τῆς Ἀττικῆς, ὡς τὸ Ἀκταία, Σοφ. Ἀποσπ. 19, πρβλ. Σουΐδ. ἐν λ. ΙΙ. καθόλου, πᾶσα ἐκτεταμήνη γραμμὴ ἢ ἁμμώδης σωρὸς ὁμοιάζων πρὸς τὴν παραλίαν, Λατ. ora, ὡς, χώματος ἀκτή, περὶ μεγάλου τύμβου ἐκ χώματος, κοιν. «τοῦμπα», Αἰσχύλ. Χο. 722. πρβλ. Ἀγ. 493. χλωρὰ ἀ., περὶ ὄρους, Σοφ. Ἀντ. 1133. βώμιος ἀ., περὶ βωμοῦ, ὁ αὐτ. Ο. Τ. 183. (Κοινῶς παράγ. ἐκ τοῦ ἄγνυμι, ὡς τὸ ῥηγμὶν ἐκ τοῦ ῥήγνυμι, ἡ γῆ ἐφ’ ἧς θραύονται τὰ κύματα· ἀλλ’ ὁ Κούρτ. παρατηρεῖ ὅτι ἡ ῥίζα τοῦ ἄγνυμι εἶναι FΑΓ, ἐνῷ οὐδὲν ἴχνος τοῦ F φαίνεται ἐν τῇ λέξει ἀκτή).