διαξαίνω
οὐ μακαριεῖς τὸν γέροντα, καθ' ὅσον γηράσκων τελευτᾷ, ἀλλ' εἰ τοῖς ἀγαθοῖς συμπεπλήρωται· ἕνεκα γὰρ χρόνου πάντες ἐσμὲν ἄωροι → do not count happy the old man who dies in old age, unless he is full of goods; in fact we are all unripe in regards to time
English (LSJ)
aor.
A -έξᾱνα Gp.2.6.42, but inf. -ξῆναι Ar.Lys.578: pf. part. Pass. -εξαμμένος Gal.8.415, -εξασμένος Dsc.5.106, Simp. in Cael.571.6, Paul.Aeg.3.61:—card, shred, Ar.Lys.578; ἐσθῆτας Str. 11.14.8; ἔριον Paul.Aeg. l.c.; νεῦρον εἰς ἶνας Alex.Aphr.Pr.2.52, cf. Gal. l.c.; ἔντερον Ruf. ap. Orib.7.26.170; of flesh, Paul.Aeg.6.77,88:—Pass., of alum, Dsc. l.c., to be dispersed, broken up, Simp. l.c. 2 metaph., κόμην, of the wind, Hld.3.3; δ. θάλασσαν πτερύγεσσι Opp.H.5.306; as a punishment, δ. τινά Ael.Fr.131:—Pass., ὑπὸ Ῥωμαίων ἐκτριβέντες διεξάνθησαν ib.130.
German (Pape)
[Seite 593] durchkrämpeln, ἔριον, Diosc.; ἐσθῆτας, aufkrämpeln, Strab. XI, 529; kom. übertr., Ar. Lys. 579; μερίμνῃ καρδίαν, Babr. 106, 23; – θάλασσαν πτερύγεσσιν, durchs Meer hinschießen, Opp. H. 5, 306. Bei Ael. öfter = zerreißen, zerstreuen.
Greek (Liddell-Scott)
διαξαίνω: μέλλ. -ξᾰνῶ, ξαίνω καλά, «λαναρίζω», ἐσθῆτας Στράβ. 529· - διασπαράττω, διασχίζω, Ἀριστοφ. Λυσ. 578· μεταφ., δ. θάλασσαν πτερύγεσσι Ὀππ. Ἁλ. 5. 306.
