Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

succlamo

From LSJ
Revision as of 07:05, 14 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (D_8)

Ζῆν οὐκ ἄξιος, ὅτῳ μηδὲ εἷς ἐστι χρηστὸς φίλοςLife is not worth living if you do not have at least one friend.

Democritus, DK 68b22

Latin > English (Lewis & Short)

suc-clāmo: (subc-), āvi, ātum, 1, v. a.,
I to call or cry out, to shout, exclaim after or in reply to any thing (not in Cic. or Cæs.); with obj.-clause: haec Virginio vociferanti succlamabat multitudo, nec illius dolori nec suae libertati se defuturos, Liv. 3, 50, 10: quidam ausi sunt mediā ex contione succlamare: Abite hinc, ne, etc., id. 44, 45; cf.: si esset libera haec civitas, non tibi succlamassent, id. 6, 40: cum centuria fre quens succlamasset, nihil se mutare sententiae, etc., id. 26, 22, 8: cui dicto, Val. Max. 6, 2, 3.—Impers. pass.: succlamatum est, et frequenter a militibus Ventidianis, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 3: ad hoc cum succlamatum est, Liv. 10, 25; 21, 18; 42, 53. —
   (b)    Pass.: publicā succlamatus invidiā, cried out against, Quint. Decl. 18, 9: omnium maledictis succlamatus, id. ib. 19, 3.

Latin > French (Gaffiot 2016)

succlāmō,¹⁴ āvī, ātum, āre, intr., crier à la suite, en réponse : Liv. 26, 22, 8 ; 30, 42, 20 etc. || alicui Liv. 3, 50, 10, crier en réponse à qqn || [pass. impers.] succlamatum est Brut. d. Cic. Fam. 11, 13, 3, on répondit par des clameurs, cf. Liv. 10, 25 ; 21, 18 || [pass.] succlamatus, objet de clameurs : Ps. Quint. Decl. 18, 9.