έκρυθμος

Greek Monolingual

-η, -ο (Α ἔκρυθμος, -ον)
ο εκτός ρυθμού, ο άρρυθμος
νεοελλ.
διαταραγμένος («έκρυθμη κατάσταση»)
αρχ.
1. άρρυθμος, χωρίς ρυθμό («ἡ μουσικὴ επιστήμη τίς ἐστιν ἐνρύθμων τε καὶ ἐκρύθμων», Σέξτ. Εμπ.)
2. (για σφυγμό) ανώμαλος (επίρρ., εκρύθμως και έκρυθμα).