εύβοτος

Greek Monolingual

εὔβοτος, -ον (Α)
1. (για περιοχή) αυτός που έχει άφθονη και καλή βοσκή («τοῖς ζῴοις πᾶσιν εὔβοτον», Πλάτ.)
2. ευτραφής, καλοθρεμμένος («εὔβοτος ἀμνός», Θεόκρ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -βοτος (< βόσκω), πρβλ. αιγίβοτος, βούβοτος].