καλότυχος
From LSJ
τὸ κακὸν δοκεῖν ποτ' ἐσθλὸν τῷδ' ἔμμεν' ὅτῳ φρένας θεὸς ἄγει πρὸς ἄταν → evil appears as good to him whose mind the god is leading to destruction (Sophocles, Antigone 622f.)
Greek Monolingual
-η, -ο (Μ καλότυχος, -η, -ον)
αυτός που έχει καλή τύχη, που έχει ευνοηθεί από τη μοίρα, ευτυχισμένος, μακάριος, καλόμοιρος («καλότυχά είναι τα βουνά», δημ. τραγ.).
επίρρ...
καλότυχα (Μ καλότυχα)
ευτυχισμένα.
[ΕΤΥΜΟΛ. < καλ(ο)- + -τυχος (< τύχη), πρβλ. κακό-τυχος].
