κτίτορας

Greek Monolingual

ο (Μ κτίτωρ, -ορος)
1. κτίστης, ιδρυτής, θεμελιωτής
2. (ειδ.) ο ιδρυτής ναού, μονής ή άλλου ιερού ιδρύματος.
[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. κτι- του κτίζω + επίθημα -τωρ (πρβλ. κτήτωρ, κοσμήτωρ, ρήτωρ)].