Proculus

From LSJ

κοινὴ γὰρ ἡ τύχη καὶ τὸ μέλλον ἀόρατον → fortune is common to all, the future is unknown | fortune is common to all and the future unknown | fate is common to all and the future unknown

Source

Latin > English (Lewis & Short)

Prŏcŭlus: i, m.,
I a Roman surname: Proculum inter cognomina eum dicunt, qui natus est patre peregrinante a patriā procul. Proculos sunt qui credant ideo dictos, quia patribus senibus quasi procul progressā aetate nati sunt, Paul. ex Fest. p. 225 Müll.—Esp.,
   1    Proculus, a Roman senator, to whom Romulus is said to have imparted his desire to be worshipped as Quirinus, Cic. Rep. 2, 10, 20; id. Leg. 1, 1, 3; Liv 1, 16.—
   2    A celebrated Roman jurist, whose disciples are called Prŏcŭ-lĭāni or Prŏcŭleiāni, Dig. 37, 14, 17; 1, 2, 2, § 53.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(2) Prŏcŭlus,¹¹ ī, m.,
1 Proculus Julius, qui, après la mort de Romulus, affirma qu’il lui était apparu sur la colline, appelée plus tard le mont Quirinal : Cic. Rep. 2, 20
2 célèbre jurisconsulte, préfet du prétoire, sous Othon || -liānī (-leiānī), ōrum, m., disciples de Proculus : Dig. 37, 14, 17
3 Eutychius Proculus, grammairien maître de Marc-Aurèle : Capit. Aur. 2, 3.

Latin > German (Georges)

(1) Proculus1, ī, m., röm. Männername, unter dem bekannt I) Iulius Proculus, der röm. Senator, der vorgab, daß ihm Romulus seinen Willen, als Quirinus verehrt zu werden, mitgeteilt habe, Cic. de rep. 2, 10, 20; de legg. 1, 1, 3. Liv. 1, 16, 5 sq. – II) Sempr. Proculus, ein berühmter Jurist zur Zeit des Kaligula, Klaudius u. Nero, Pompon. dig. 1, 2, 2. § 53. – III) Eutychius Proculus, ein gelehrter röm. Grammatiker, Lehrer des Kaisers M. Aurelius, Capit. Anton. phil. 2, 3. Treb. Poll. trig. tyr. 22. § 14.