μίν

German (Pape)

[Seite 188] ion. acc. sing. des pronom. der dritten Person durch alle drei Geschlechter, also = αὐτόν, αὐτήν, αὐτό, stets enclitisch, Hom. u. Her. oft (vgl. auch νίν); μὶν αὐτόν, ihn selbst, Il. 21, 245. 318 Od. 3, 327 u. sonst; in umgekehrter Folge, αὐτόν μιν, reflexiv, sich selbst, ἑαυτόν, Od. 4, 244; doch steht Il. 11, 117 αὐτήν μιν auch für μὶν αὐτήν. – Bei Her. 1, 11. 24. 45 u. öfter = ἑαυτόν. – Seltener wird es auch für den plur. gebraucht, also statt αὐτούς, αὐτάς, αὐτά, wie man Il. 12, 385. 19, 399 Od. 17, 268 erklären kann, obgleich es auch hier sing. zu sein scheint; sicherer bei sp. D., wie Ap. Rh. 2, 8. Vgl. Schol. Il. 1, 201, Apoll. Dysc. de pron. p. 368.

French (Bailly abrégé)

acc. sg. et rar. pl. d’un pron. ion. de la 3ᵉ pers., inus. aux autres cas;
1 pron. pers. lui, elle, cela ; qqf joint à αὐτόν : μὶν αὐτόν OD, αὐτόν μιν OD lui-même;
2 pron. réfléchi soi-même.
Étymologie: p. *μιμ, de *ἰμιμ, acc. sg. avec redoubl. du th. ἐ-, lui.

English (Autenrieth)

enclitic personal pronoun, acc. sing., him, her, it; it is sing., as always, in Od. 17.268, Od. 10.212, Il. 12.585 ; αὐτόν μιν together form a reflexive, Od. 4.244, not elsewhere.

Greek Monotonic

μίν: [ῐ],
I. Ιων. αιτ. ενικ. της αντων. και των τριών προσ. (βλ. ἵ) σε όλα τα γένη, αντί αὐτόν, αὐτήν, αὐτό· πάντοτε εγκλιτ., σε Όμηρ., Ηρόδ.· Δωρ. και Αττ. νιν· ο Όμηρ. συμπαραθέτει τα μὶν αὐτόν, αυτόν τον ίδιο, ως επιτετ. τύπο· αλλά το αὐτόνμιν είναι αυτοπαθής αντων., αυτός ο ίδιος, αντί ἑαυτόν, σε Ομήρ. Οδ.
II. σπανίως ως γʹ πρόσ. πληθ. αντί αὐτούς, αὐτάς, αὐτά.