παυστήρ: Difference between revisions
κεῖται μὲν γαίῃ φθίμενον δέμας, ἡ δὲ δοθεῖσα ψυχή μοι ναίει δώματ' ἐπουράνια → my body lies mouldering in the ground, but the soul entrusted to me dwells in heavenly abodes
(31) |
(5) |
||
| Line 21: | Line 21: | ||
{{grml | {{grml | ||
|mltxt=-ῆρος, ὁ, Α<br />αυτός που καταπαύει ή διώχνει [[κάτι]], αυτός που ανακουφίζει από [[κάτι]] («Ἀσκληπιὸν παυστῆρα πέμψω σῆς νόσου», <b>Σοφ.</b>).<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> θ. <i>παυ</i>- του [[παύω]] <span style="color: red;">+</span> κατάλ. -<i>τήρ</i> (<b>πρβλ.</b> <i>τιμωρη</i>-<i>τήρ</i>). Το -<i>σ</i>- του τ. [[είναι]] αναλογικό [[προς]] το -<i>σ</i>- του αορ. <i>ἔπαυσα</i> (<b>βλ.</b> και λ. [[παύω]])]. | |mltxt=-ῆρος, ὁ, Α<br />αυτός που καταπαύει ή διώχνει [[κάτι]], αυτός που ανακουφίζει από [[κάτι]] («Ἀσκληπιὸν παυστῆρα πέμψω σῆς νόσου», <b>Σοφ.</b>).<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> θ. <i>παυ</i>- του [[παύω]] <span style="color: red;">+</span> κατάλ. -<i>τήρ</i> (<b>πρβλ.</b> <i>τιμωρη</i>-<i>τήρ</i>). Το -<i>σ</i>- του τ. [[είναι]] αναλογικό [[προς]] το -<i>σ</i>- του αορ. <i>ἔπαυσα</i> (<b>βλ.</b> και λ. [[παύω]])]. | ||
}} | |||
{{lsm | |||
|lsmtext='''παυστήρ:''' -ῆρος, ὁ ([[παύω]]), [[κάποιος]] που σταματά, που καταπραΰνει, ο περιθάλπων, <i>νόσου</i>, σε Σοφ. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 20:40, 30 December 2018
English (LSJ)
ῆρος, ὁ,
A one who stops or relieves, νόσου S.Ph.1438, cf. El.304, Alex.240.9.
German (Pape)
[Seite 538] ῆρος, ὁ, der Aufhörenmachende, Stillende, Lindernde, Heilende, νόσου, Soph. Phil. 1438 El. 304; der Schlaf heißt παυστὴρ βροτείων νόσων, Alexis bei Ath. X, 449 e.
Greek (Liddell-Scott)
παυστήρ: ῆρος, ὁ, ὁ καταπαύων ἢ ἀνακουφίζων, Ἀσκληπιὸν παυστῆρα πέμψω σῆς νόσου Σοφ. Φιλ. 1438, πρβλ. Ἠλ. 304, ὕπνος, βροτείων, ὦ κόρη, παυστὴρ πόνων Ἄλεξις ἐν «Ὕπνῳ» 1.
French (Bailly abrégé)
ῆρος;
adj. m.
qui fait cesser, qui met fin à, gén..
Étymologie: παύω.
Greek Monolingual
-ῆρος, ὁ, Α
αυτός που καταπαύει ή διώχνει κάτι, αυτός που ανακουφίζει από κάτι («Ἀσκληπιὸν παυστῆρα πέμψω σῆς νόσου», Σοφ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. παυ- του παύω + κατάλ. -τήρ (πρβλ. τιμωρη-τήρ). Το -σ- του τ. είναι αναλογικό προς το -σ- του αορ. ἔπαυσα (βλ. και λ. παύω)].
Greek Monotonic
παυστήρ: -ῆρος, ὁ (παύω), κάποιος που σταματά, που καταπραΰνει, ο περιθάλπων, νόσου, σε Σοφ.
