τετράμηνος

English (LSJ)

ον, (μήν)

   A of four months, lasting four months, σπονδαί Th.5.63; τετράμηνοι ὀχεύουσι at four months old, Arist.HA545b1; τετράμηνον for a space of four months, ib.573a13, cf. PCair.Zen.291,498 (iii B.C.), etc.; ἡ πρώτη τ. SIG410.4 (Erythrae, iii B.C.); so τετράμηνα Hp.Aph.4.1: Boeot. πετράμεινος (q.v.).

Greek (Liddell-Scott)

τετράμηνος: [ᾰ], -ον, (μὴν) ὁ ἐκ τεσσάρων μηνῶν ἀποτελούμενος, ἐπὶ τέσσαρας μῆνας διαρκῶν, σπονδαὶ Θουκ. 5. 63· τετράμηνοι ὀχεύουσι, εἰς ἡλικίαν τεσσάρων μηνῶν, Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 5. 14, 12· τετράμηνον, χρονικὸν διάστημα τεσσάρων μηνῶν, αὐτόθι 6. 18, 22· οὕτω τετράμηνα Ἱππ. Ἀφ. 1249.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
de quatre mois, qui dure quatre mois.
Étymologie: τέσσαρες, μήν².

English (Thayer)

τετράμηνον (from τέτρα, which see, and μήν; cf. Lob. ad. Phryn., p. 549), of four months, lasting four months: τετράμηνος ἐστιν, namely, χρόνος, τετράμηνον ἐστιν, as in Alex.; Thucydides, Aristotle, Polybius, Plutarch, others.)

Greek Monolingual

-η, -ο / τετράμηνος, -ον, ΝΜΑ, και βοιωτ. τ. πετράμεινος, -ον, Α
1. αυτός που έχει διάρκεια τεσσάρων μηνών («τετράμηνη προθεσμία»)
2. αυτός που έχει ηλικία τεσσάρων μηνών («ὗες ὀχεύονται μὲν καὶ ὀχεύουσι τετράμηνοι», Αριστοτ.)
3. το ουδ. ως ουσ. το τετράμηνο(ν)
χρονικό διάστημα τεσσάρων μηνών, τετραμηνία
αρχ.
(για έμβρυα) αυτός που αποβλήθηκε μετά από τετράμηνη κύηση.
[ΕΤΥΜΟΛ. < τετρ(α)- + -μηνος (< μήν, μηνός), πρβλ. ἑξά-μηνος].

Greek Monotonic

τετράμηνος: [ᾰ], -ου (μήν), αυτός που αποτελείται από τέσσερις μήνες, που διαρκεί τέσσερις μήνες, σε Θουκ.

Russian (Dvoretsky)

τετράμηνος: (ᾰ) четырехмесячный Thuc., Arst., NT.