κωτίλος: Difference between revisions
τὸν πάνθ' ὁρῶντα καὐτὸν οὐχ ὁρώμενον → the all-seeing though himself unseen
(Bailly1_3) |
(22) |
||
| Line 18: | Line 18: | ||
{{bailly | {{bailly | ||
|btext=η, ον :<br /><b>1</b> qui babille;<br /><b>2</b> <i>fig.</i> qui séduit par son babil ; séduisant, séducteur, enchanteur.<br />'''Étymologie:''' DELG sans étym. | |btext=η, ον :<br /><b>1</b> qui babille;<br /><b>2</b> <i>fig.</i> qui séduit par son babil ; séduisant, séducteur, enchanteur.<br />'''Étymologie:''' DELG sans étym. | ||
}} | |||
{{grml | |||
|mltxt=[[κωτίλος]], -η, -ον (Α)<br /><b>1.</b> [[φλύαρος]]<br /><b>2.</b> (για ζώα) αυτός που έχει [[φωνή]], σε [[αντιδιαστολή]] με τον σιγηλό («καὶ τὰ μὲν κωτίλα, τὰ δὲ σιγηλά», <b>Αριστοτ.</b>)<br /><b>3.</b> <b>μτφ.</b> [[εκφραστικός]] («κωτίλον [[ὄμμα]]», Φιλόδ.)<br /><b>4.</b> (για [[μουσική]]) αυτός που δεν [[είναι]] [[σοβαρός]].<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> Λ. αβέβαιης ετυμολ. που εμφανίζει εκφραστικό [[επίθημα]] -[[ίλος]], [[κατά]] το [[ποικίλος]]). | |||
}} | }} | ||
Revision as of 06:41, 29 September 2017
English (LSJ)
[ῐ], η, ον,
A chattering, babbling, Thgn.295, S.Fr.683.3; of women, Theoc.15.89; κωτίλε (-ιλλε codd.) 'chatterbox', gloss on τέττα, Hellad. ap. Phot.Bibl.p.531 B.; of the swallow, twittering, Anacr.154, Simon.243; generally, of animals, vocal, opp. σιγηλός, Arist.HA488a33. II metaph., lively, expressive, ῥήματα Theoc. 20.7; ὄμμα κ. speaking eye, AP5.130 (Phld.); persuasive, φίλτρα ib.7.221; κ. ἁρμονία, μουσική, babbling, i.e. light, music, D.H.Dem. 49, Plu.2.1136b; κῶλα πολὺ τὸ κ. ἔχοντα D.H.Dem.40; κωτίλας ἄνακτα μοίσας IG42(1).130.16 (Epid.).
German (Pape)
[Seite 1547] (κόπτω? eigtl. durch Geschwätzigkeit ermüdend), geschwätzig, plauderhaft, bes. mit dem Nebenbegriffe des Schmeichelns, kosend; Theogn. 295; τὰ φίλτρα τὰ κωτίλα Ep. ad. 660 (VII, 221); ἀνήρ Soph. frg. 606; von der Schwalbe, Anacr. 9, 2, wie Arist. H. A. 1, 1 a. E. die Thiere eintheilt in κωτίλα καὶ σιγηλὰ ζῶα; Folgde; καὶ λάλος D. Hal. 6, 70; καὶ φιλόφωνος Plut. adv. Col. 29; κωτίλη ἁρμονία D. Hal. de vi Dem. 49; ὄμματα, geschwätzige, vielsagende Augen, Philodem. 13 (V, 131). – Adv., spottend, Sp.
Greek (Liddell-Scott)
κωτίλος: -η, -ον, φλύαρος, πολυλόγος, ἀδολέσχης, Λατ. garrulus, Θέογν. 295, Σοφ. Ἀποσπ. 606· ἐπὶ γυναικῶν, Θεόκρ. 15. 89· ἐπὶ χελιδόνος, λάλος, Ἀνακρ. 99, Σιμων. 243 (πρβλ. κωτιλάς)· καὶ οὕτω καθόλου ἐπὶ ζῴων, ἅπερ ὁ Ἀριστ. διαιρεῖ εἰς κωτίλα καὶ σιγηλά, π. τὰ Ζ. Ἱστ. 1. 1, 29. ΙΙ. μεταφ., ζωηρός, ἐκφραστικός, ῥήματα Θεόκρ. 20. 7· ὄμματα κ., Λατ. loquaculi, Ἀνθ. Π. 5. 131· καταπειστικός, φίλτρα αὐτόθι 7. 221· κ. ἁρμονία, μουσική, οὐχὶ σοβαρὰ δηλαδ., Διον. Ἁλ. π. Δημ. 49, Πλούτ. 2. 1136Β.
French (Bailly abrégé)
η, ον :
1 qui babille;
2 fig. qui séduit par son babil ; séduisant, séducteur, enchanteur.
Étymologie: DELG sans étym.
Greek Monolingual
κωτίλος, -η, -ον (Α)
1. φλύαρος
2. (για ζώα) αυτός που έχει φωνή, σε αντιδιαστολή με τον σιγηλό («καὶ τὰ μὲν κωτίλα, τὰ δὲ σιγηλά», Αριστοτ.)
3. μτφ. εκφραστικός («κωτίλον ὄμμα», Φιλόδ.)
4. (για μουσική) αυτός που δεν είναι σοβαρός.
[ΕΤΥΜΟΛ. Λ. αβέβαιης ετυμολ. που εμφανίζει εκφραστικό επίθημα -ίλος, κατά το ποικίλος).
