δέαμαι: Difference between revisions
From LSJ
(13_6a) |
(Bailly1_1) |
||
| Line 1: | Line 1: | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0534.png Seite 534]] scheinen; Wurzel διF, vgl. [[δέελος]], [[δῆλος]], Curtius Grundzüge der Gr. Etymol. 1, 201 f 2, 97. 146 Buttm. Lexil. 2, 103. Bei Hom. einmal, Odyss. 6, 242 [[πρόσθεν]] μέν γὰρ δή μοι [[ἀεικέλιος]] δέατ' εἶναι, νῦν δὲ θεοῖσιν ἔοικε, Scholl. E τὸ δὲ ἐ[[δέατο]] ἀντὶ τοῦ ἐδόκει, Scholl. H. <b class="b2">[[δέατο]]</b>, ἔδοξε, Scholl. T. V ἐδόκει, ἐφαίνετο; var. lect. δόατο, vgl. [[δοάσσατο]]. Das praes. indicat. bei Hesych., <b class="b2">δέαται</b>, φαίνεται, δοκεῖ; derselbe δεάμην· ἐδοκίμαζον, ἐδόξαζον. Vgl. Etymol. m. p. 252, 34. Der conjunct. praes. δέαται Inscr. Teg., s. Curtius Grundzüge 2, 146. | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0534.png Seite 534]] scheinen; Wurzel διF, vgl. [[δέελος]], [[δῆλος]], Curtius Grundzüge der Gr. Etymol. 1, 201 f 2, 97. 146 Buttm. Lexil. 2, 103. Bei Hom. einmal, Odyss. 6, 242 [[πρόσθεν]] μέν γὰρ δή μοι [[ἀεικέλιος]] δέατ' εἶναι, νῦν δὲ θεοῖσιν ἔοικε, Scholl. E τὸ δὲ ἐ[[δέατο]] ἀντὶ τοῦ ἐδόκει, Scholl. H. <b class="b2">[[δέατο]]</b>, ἔδοξε, Scholl. T. V ἐδόκει, ἐφαίνετο; var. lect. δόατο, vgl. [[δοάσσατο]]. Das praes. indicat. bei Hesych., <b class="b2">δέαται</b>, φαίνεται, δοκεῖ; derselbe δεάμην· ἐδοκίμαζον, ἐδόξαζον. Vgl. Etymol. m. p. 252, 34. Der conjunct. praes. δέαται Inscr. Teg., s. Curtius Grundzüge 2, 146. | ||
}} | |||
{{bailly | |||
|btext=<i>seul. impf. 3ᵉ sg.</i><br />[[ἀεικέλιος]] δέατ’ (<i>p.</i> δέατο) [[εἶναι]] OD il avait l’air misérable.<br />'''Étymologie:''' p. *δέϜατο, de la R. ΔιϜ ; cf. [[δέελος]]. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 19:51, 9 August 2017
German (Pape)
[Seite 534] scheinen; Wurzel διF, vgl. δέελος, δῆλος, Curtius Grundzüge der Gr. Etymol. 1, 201 f 2, 97. 146 Buttm. Lexil. 2, 103. Bei Hom. einmal, Odyss. 6, 242 πρόσθεν μέν γὰρ δή μοι ἀεικέλιος δέατ' εἶναι, νῦν δὲ θεοῖσιν ἔοικε, Scholl. E τὸ δὲ ἐδέατο ἀντὶ τοῦ ἐδόκει, Scholl. H. δέατο, ἔδοξε, Scholl. T. V ἐδόκει, ἐφαίνετο; var. lect. δόατο, vgl. δοάσσατο. Das praes. indicat. bei Hesych., δέαται, φαίνεται, δοκεῖ; derselbe δεάμην· ἐδοκίμαζον, ἐδόξαζον. Vgl. Etymol. m. p. 252, 34. Der conjunct. praes. δέαται Inscr. Teg., s. Curtius Grundzüge 2, 146.
French (Bailly abrégé)
seul. impf. 3ᵉ sg.
ἀεικέλιος δέατ’ (p. δέατο) εἶναι OD il avait l’air misérable.
Étymologie: p. *δέϜατο, de la R. ΔιϜ ; cf. δέελος.
