μιμητικός: Difference between revisions
τούτοις οὐκ ἔστι κοινὴ βουλή → they have no common ground of argument, they have no common agenda
(6_10) |
(Bailly1_3) |
||
| Line 15: | Line 15: | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''μῑμητικός''': -ή, -όν, [[ἐπιτήδειος]] περὶ τὴν μίμησιν, ἰδίως περὶ τῶν εἰκαστικῶν ἢ ὡραίων τεχνῶν, Πλάτ., κλ.· μ. ποιητὴς ὁ αὐτ. ἐν Πολ. 605Α κἑξ.· μιμητικώτατος Ἀριστ. Ρητ. 3. 1, 4· ἐπὶ τῆς ποιήσεως, ὁ αὐτ. ἐν Ποιητ. 6, 1, πρβλ. 8, 4· ― ἡ μιμητικὴ ([[μετὰ]] ἢ [[ἄνευ]] τοῦ [[τέχνη]]), ἡ [[δύναμις]] τῆς μιμήσεως, Πλάτ. Πολ. 595Α· πρβλ. [[μίμησις]]. ― Ἐπίρρ. μιμητικῶς, Πλούτ. 2. 18Β. | |lstext='''μῑμητικός''': -ή, -όν, [[ἐπιτήδειος]] περὶ τὴν μίμησιν, ἰδίως περὶ τῶν εἰκαστικῶν ἢ ὡραίων τεχνῶν, Πλάτ., κλ.· μ. ποιητὴς ὁ αὐτ. ἐν Πολ. 605Α κἑξ.· μιμητικώτατος Ἀριστ. Ρητ. 3. 1, 4· ἐπὶ τῆς ποιήσεως, ὁ αὐτ. ἐν Ποιητ. 6, 1, πρβλ. 8, 4· ― ἡ μιμητικὴ ([[μετὰ]] ἢ [[ἄνευ]] τοῦ [[τέχνη]]), ἡ [[δύναμις]] τῆς μιμήσεως, Πλάτ. Πολ. 595Α· πρβλ. [[μίμησις]]. ― Ἐπίρρ. μιμητικῶς, Πλούτ. 2. 18Β. | ||
}} | |||
{{bailly | |||
|btext=ή, όν :<br />qui a le talent d’imiter, imitateur.<br />'''Étymologie:''' [[μιμέομαι]]. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 20:03, 9 August 2017
English (LSJ)
ή, όν,
A able to imitate, Porph.Abst.3.4; esp. of the arts (including music and poetry), imitative, Pl.Lg.668a, Arist.Po.1451a30, etc.; μ. ποιητής Pl.R.605asq.; ἡ φωνὴ πάντων -ώτατον τῶν μορίων Arist.Rh.1404a22: ἡ -κή (with or without τέχνη) Pl.Sph.265a, R.598b; ἡ ἐν ἑξαμέτροις μ. Arist.Po.1449b21. Adv.-κῶς Plu.2.18b, Gal.8.155,Ath.11.505b; μ. ζῆν Procl.in R.1.60 K.: Comp. -ώτερον Ptol.Harm.3.3.
German (Pape)
[Seite 187] zur Nachahmung gehörig, geschickt; ὁ μιμητικὸς ποιητής, Plat. Rep. X, 605 a; ἡ μιμητικὴ τέχνη, die Nachahmungskunst, Soph. 219 b u. öfter; τὸ μιμητικὸν ἔθνος, Tim. 19 d; Folgde; Plut. Pericl. 2. – Adv., μιμητικῶς τοὺς διαλόγους γράψας, von Plato gesagt, Ath. XI, 505 b.
Greek (Liddell-Scott)
μῑμητικός: -ή, -όν, ἐπιτήδειος περὶ τὴν μίμησιν, ἰδίως περὶ τῶν εἰκαστικῶν ἢ ὡραίων τεχνῶν, Πλάτ., κλ.· μ. ποιητὴς ὁ αὐτ. ἐν Πολ. 605Α κἑξ.· μιμητικώτατος Ἀριστ. Ρητ. 3. 1, 4· ἐπὶ τῆς ποιήσεως, ὁ αὐτ. ἐν Ποιητ. 6, 1, πρβλ. 8, 4· ― ἡ μιμητικὴ (μετὰ ἢ ἄνευ τοῦ τέχνη), ἡ δύναμις τῆς μιμήσεως, Πλάτ. Πολ. 595Α· πρβλ. μίμησις. ― Ἐπίρρ. μιμητικῶς, Πλούτ. 2. 18Β.
French (Bailly abrégé)
ή, όν :
qui a le talent d’imiter, imitateur.
Étymologie: μιμέομαι.
