ἱππιοχάρμης

English (LSJ)

ου, ὁ,

   A one who fights from a chariot, 24.257, Od.11.259, Hes. Fr.7; later, horseman, rider, A.Pers.29 (anap.).    II as Adj., ἱ. κλόνοι the tumult of the horse-fight, ib.105; cf. ἱπποχάρμης.

German (Pape)

[Seite 1259] ὁ, Wagenkämpfer, Il. 24, 257 Od. 11, 259. – Reiter, Aesch. Pers. 29; auch κλόνος, 106.

Greek (Liddell-Scott)

ἱππιοχάρμης: -ου, ὁ, ὁ ἀπὸ τοῦ ἅρματος μαχόμενος, Ἰλ. Ω. 257, Ὀδ. Λ. 259, Ἡσ. Ἀποσπ. 23, 26 Göttl.· βραδύτερον ἀναβάτης ἵππου, ἱππεύς, Αἰσχύλ. Πέρσ. 29. ΙΙ. ὡς ἐπίθ., ἱππ. κλόνοι, ὁ θόρυβος τῆς συμπλοκῆς ἱππέων, αὐτόθι 106. Πρβλ. ἱπποχάρμης.

French (Bailly abrégé)

ου (ὁ) :
1 qui combat du haut d’un char;
2 qui combat à cheval;
3 adj. ἱππιοχάρμαι κλόνοι ESCHL tumulte d’un combat de chevaux.
Étymologie: ἵππιος, χάρμη.

English (Autenrieth)

(χάρμη): fighter from a chariot, Il. 24.257, Od. 11.259.

Greek Monolingual

ἱππιοχάρμης, ὁ (Α)
1. αυτός που μάχεται πάνω σε άρμα
2. αναβάτης ίππου, ιππέας
3. φρ. ως επίθ. «ἱππιοχάρμης κλόνος» — ο θόρυβος της συμπλοκής τών ιππέων (Αισχύλ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < ἵππιος + -χάρμης (< χάρμη «χαρά, ενθουσιασμός» < χαίρω), πρβλ. θρασυ-χάρμης, χαλκο-χάρμης].

Greek Monotonic

ἱππιοχάρμης: -ου, ὁ (χάρμη)·
I. αυτός που πολεμά από άρμα, σε Όμηρ.· έπειτα, ιππέας, αναβάτης, καβαλάρης, σε Αισχύλ.
II. ως επίθ., ἱππ. κλόνοι, ο θόρυβος της συμπλοκής ιππέων, στον ίδ.