κλονέω

English (LSJ)

mostly in pres.: fut. -ήσω Ar.Eq.361:—Pass. also mostly in pres.: fut.

   A κλονήσομαι Hp.Genit.2: aor. part. κλονηθέν Id.Nat. Puer.30: (κλόνος):—poet. Verb, used also in Ion. and late Prose, as Ph. (v. infr.), Aq.Ge.45.24, al.: Hom. (only in Il.) drive tumultuously or in confusion, πρὸ ἕθεν κλονέοντα φάλαγγας Il.5.96; ὥς τ' ἠὲ βοῶν ἀγέλην ἢ πῶϋ μέγ' οἰῶν θῆρε δύω κλονέωσι 15.324; of winds, νέφεα κλονέοντε πάροιθεν 23.213, cf. Hes.Op.553; κλονέων ἄνεμος φλόγα εἰλυφάζει Il.20.492; ὣς ἔφεπε κλονέων πεδίον 11.496, cf. 526; Ἕκτορα δ' ἀσπερχὲς κλονέων ἔφεπ' 22.188; χερὶ κλονέειν τινά, of a pugilist, Pi.I.8(7).70; εὖτ' ἐν πεδίῳ κλονέων μαίνοιτ' Ἀχιλλεύς B.12.118; dub. sens. in Sapph.Supp.19.3: generally, harass, agitate, καί νιν οὐ θάλπος θεοῦ... οὐδὲ πνευμάτων οὐδὲν κλονεῖ S.Tr.146; τόνδε . . ἆται κ. Id.OC1244 (lyr.), cf. Ar.Eq.361; πάθη κ. τὴν ψυχήν Ph.1.589; in physical sense, βῆχες κ. τὸν θώρηκα Aret.CA1.10:—Pass., to be agitated, Hp. ll.cc., Morb.4.55.    2 abs., of the winds, rage, D.P. 464.    II Pass., rush wildly, ἵππους ἐχέμεν, μηδὲ κλονέεσθαι ὁμίλῳ Il. 4.302; to be driven in confusion, ὑπὸ Τυδεΐδῃ κλονέοντο φάλαγγες 5.93, cf. 11.148, 14.59, etc.; λαίλαπι κλονεύμενοι Semon.1.15; ψάμαθοι κύμασιν ῥιπαῖς τ' ἀνέμων κλονέονται Pi.P.9.48; τὸ συμπόσιον ἐκλονεῖτο τῷ γέλωτι Luc.Asin.47; κλονεῖσθαι τὴν γαστέρα Ael.NA2.44.    2 abs., to be beaten by the waves, ἀκτὰ κυματοπλὴξ κλονεῖται S.OC1241 (lyr.); παρὰ δ' ἰχθύες ἐκλονέοντο beside the fishes tumbled, Hes.Sc. 317; of bees, swarm, βομβηδὸν κ. A.R.2.133: metaph., κ. ἡ οἰκουμένη Ph.1.298; to be shaken in credit, refuted, τὸ κεκλονημένον ῥῆμα Porph.Chr.35.

German (Pape)

[Seite 1456] in heftige Bewegung setzen, vor sich hintreiben; oft in der Il., gew. den in Verwirrung gebrachten u. in die Flucht geschlagenen Feind vor sich hertreiben, τοὺς μὲν ὀρινομένους, τοὺς δὲ κλονέοντας ὄπισθεν Il. 14, 14; so ohne Casus auch 11, 496. 21, 533; c. accus., Ἕκτορα ἀσπερχὲς κλονέων ἔφεπ' ὠκὺς Ἀχιλλεύς 22, 188; πρὸ ἕθεν κλονέειν φάλαγγας 5, 96; – von Löwen, die eine Viehheerde vor sich herjagen, 15, 324; von den Winden, welche die Wolken vor sich herjagen, 23, 212, wie Hes. O. 551, dah. ἀνέμων κλονεόντων, toben, D. Per. 464; vom Feuer, das der Sturm daherwälzt, Il. 20, 492; – pass., in Verwirrung gebracht, vom Feinde bedrängt, geschlagen werden, 4, 302. 5, 93. 11, 148. 14, 59 u. öfter; Pind. vrbdt ἐνίκασεν ἄνδρας ἀφύκτῳ χερὶ κλονέων I. 7, 65; pass., ὁπόσαι ψάμαθοι κύμασι κλονέονται P. 9, 49; καί νιν οὐ θάλπος θεοῦ οὐδ' ὄμβρος κλονεῖ Soph. Trach. 145; ὡς καὶ τόνδε ἆται κλονέουσιν ἀεὶ ξυνοῦσαι O. C. 1246, wo es sich an das Bild anreiht: ὥς τις ἀκτὰ κυματοπλὴξ χειμερία κλονεῖ. ται. Vgl. noch Ar. Equ. 361. – Sp. D. auch von der Liebe, μήποτέ σε κλονέοι φιλότης, aufregen, Agath. 1 (X, 68); Paul. Sil. 30. – Auch Luc. Asin. 47: τὸ συμπόσιον ἐκλονεῖτο γέλωτι. – Med., πὰρ δ' ἰχθύες ἐκλονέοντο, Fische tummelten sich, sprangen daneben, Hes. Sc. 317; u. von den Bienen, ἀολλέες ᾧ ἐνὶ σίμβλῳ βομβηδὸν κλονέονται Ap. Rh. 2, 133.