ὠτάριον
Γελᾷ δ' ὁ μῶρος, κἄν τι μὴ γελοῖον ᾖ → Mens stulta ridet, quando ridendum est nihil → Es lacht der Tor, auch wenn es nichts zu lachen gibt
English (LSJ)
[ᾰ], τό, Dim. of οὖς,
A a little ear, Anaxandr.43; ὠτάρι' ὕεια Alex.110.16; later simply = οὖς, AP11.75 (Lucill.); Ev.Jo.18.10. II metaph., handle of a vessel, Parth. ap. Ath.11.783c; ὠτάρια κάδου IG7.3498.18 (Oropus, iii B. C.), cf. BGU781i15, Inscr.Délos 421.54 (ii B. C.). III the ormer or Haliotis, Ath.3.87f.
Greek (Liddell-Scott)
ὠτάριον: [ᾰ], τό, ὑποκορ. τοῦ οὖς, μικρὸν οὖς, Ἀναξανδρίδης ἐν «Σατυρίᾳ» 1, Ἀνθ. Π. 11. 75· ὠτάρι’ ὕεια Ἄλεξις ἐν «Κρατεύᾳ» 1. 16. ΙΙ. μεταφορ., λαβὴ ἀγγείου, Ἀθήν. 783Β. 2) ὀστρακόδερμόν τι ὅμοιον λεπάδι, αὐτόθι 87F, ἴδε σημ. Κοραῆ εἰς Ξενοκρ. σ. 150, 157.
French (Bailly abrégé)
ου (τό) :
dim. de οὖς.
Greek Monolingual
τὸ, Α
υποκορ.
1. μικρό αφτί, αφτάκι
2. λαβή αγγείου
3. είδος οστρακόδερμου.
[ΕΤΥΜΟΛ. < οὖς, ὠτός «αφτί» + υποκορ. κατάλ. -άριον (πρβλ. παιδ-άριον)].
