μίνθη
Τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη. Τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ' ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. → Τo conquer yourself is the first and best victory of all, while to be conquered by yourself is of all the most shameful as well as evil
French (Bailly abrégé)
ης (ἡ) :
menthe, plante aromatique.
Étymologie: DELG emprunt à une langue de substrat.
Greek Monolingual
η (Α μίνθη και μίνθα και μίνθος)
η μέντα («στέφανον εἶχον κοκκυμήλων καὶ μίνθης», Ιππων.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Πρόκειται μάλλον για δάνεια λ. από γλώσσα του προελληνικού υποστρώματος (πρβλ. καλαμίνθη και λατ. menta). Η λ. μαρτυρείται και στη Μυκηναϊκή, σε κατάλογο αρωματικών φυτών].
Russian (Dvoretsky)
μίνθη: ἡ Arst., Sext. = μίνθος.
Frisk Etymological English
Grammatical information: f.
Meaning: mint; (IA, Thphr., Plu.); on the meaning Kretschmer Glotta 12, 105 ff.
Other forms: also μίνθα (Thphr.; Solmsen Wortforsch. 264), μίνθος.
Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]
Etymology: Like Lat. menta foreign word, no doubt Pre-Greek, to which points also the variant ending -α. S. lit. in W.-Hofmann s.v. Cf. καλαμίνθη.
Frisk Etymology German
μίνθη: (ion. att.),
{mínthē}
Forms: auch μίνθα (Thphr.; Solmsen Wortforsch. 264), μίνθος
Grammar: f. (Thphr., Plu.)
Meaning: Minze; zur Bed. Kretschmer Glotta 12, 105 ff.
Etymology : Wie lat. menta Fremdwort unbek. Ursprungs, s. Lit. bei W.-Hofmann s.v. Pelasgische Etym. von Carnoy Ant. class. 24, 20. Vgl. καλαμίνθη.
Page 2,241-242
