ἀποδύρομαι
Τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη. Τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ' ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. → Τo conquer yourself is the first and best victory of all, while to be conquered by yourself is of all the most shameful as well as evil
English (LSJ)
[ῡ],
A lament bitterly, τι πρὸς τὤγαλμα Hdt.2.141; τύχας A Pr.637; ἐμαυτὴν καὶ γένος τὸ πᾶν S.El.1122; τινί to a person, Apollod.1.9.8 (dub.): abs., Pl.R.606a. 2 take one's fill of lamentation (cf. ἀπολοφύρομαι), IG1.463.
German (Pape)
[Seite 302] beweinen, beklagen, Aesch. Prom. 640 Soph. El. 1111 Plat. Rep. X, 606 a u. Folgd., z. B. Dem. 45, 57, πλεῖστα ἀποδυράμενος πρὸς ὑμᾶς ῥᾴων ἔσομαι, bei Einem, wie Luc. Tim. 13; sich ausweinen, Men. bei Stob. flor. 113, 9.
Greek (Liddell-Scott)
ἀποδύρομαι: [ῡ]: μέλλ. -οδῠροῦμαι: - θρηνολογῶ, ὀλοφύρομαι ἐνώπιόν τινος, παρακαλῶ μετὰ ὀδυρμῶν, ἐσελθόντα, ἐς τὸ μέγαρον πρὸς τὤγαλμα ἀποδύρεσθαι Ἡρόδ. 2. 141· τύχας, Αἰσχύλ. Πρ. 637· ἐμαυτὴν καὶ γένος στὸ πᾶν Σοφ. Ἠλ. 1122· ἀπολ., Πλάτ. Πολ. 606Α.
