διστακτικός
Οὔτ' ἐν φθιμένοις οὔτ' ἐν ζωοῖσιν ἀριθμουμένη, χωρὶς δή τινα τῶνδ' ἔχουσα μοῖραν → Neither among the dead nor the living do I count myself, having a lot apart from these
English (LSJ)
ή, όν, expressive of doubt, ἔγκλισις, of the subjunctive, Sch.D.T.p.245H., cf. A.D. Synt.264.18. Adv. διστ-κῶς Sch.E.Or.632, Sch.Il.1.100.
Spanish (DGE)
-ή, -όν
1 que indica o expresa duda οὐ καλεῖται τὸ «εἰ περιπατεῖς» διστακτικόν A.D.Synt.265.2, σύνδεσμος Hdn.Gr.2.110, φωνή Origenes Io.6.59, Basil.M.29.440C, λόγος Epiph.Const.Haer.73.1.7, προσρήματα Elias in Cat.110.13, ἔγκλισις ref. al valor condicional del subj., Sch.D.T.245.14, τὸ φαίνεται οὐ δ. Eust.434.41
•subst. τὸ δ. duda Olymp.in Alc.24.
2 adv. -ῶς de manera dubitativa ὁρμᾶσθαι Epiph.Const.Haer.73.1.7, λέγειν Sch.Er.Il.1.100a, cf. Sch.E.Or.632
•de manera ambigua Steph.in Hp.Progn.36.33.
German (Pape)
[Seite 643] zum Zweifeln gehörig; bes. bei Gramm.; = einen Zweifel ausdrückend, Apoll. Dysc. synt. p. 264. – Adv., Schol. Il. 1, 100.
Greek (Liddell-Scott)
διστακτικός: -ή, -όν, δισταγμὸν ἐκφράζων, Ἀπολλών. π. Συντ. σ. 261. ― Ἐπίρρ. -κῶς, Σχόλ. Εὐρ. Ὀρ. 632.
Greek Monolingual
και δισταχτικός, -ή, -ό (AM διστακτικός, -ή, -όν) διστάζω
αυτός που διστάζει, αναποφάσιστος.
Russian (Dvoretsky)
διστακτικός: грам. выражающий сомнение или недостоверность, дубитативный или конъюнктивный.
