ἀρητήρ

English (LSJ)

[ᾱ], -ῆρος, ὁ, (ἀράομαι) one that prays: poet. for ἱερεύς (Arist.Po.1457b35), priest, Il.1.11, 5.78, al.; also in metr. Inscrr., IG4.1007 (Epid.), 1538 (Apollo Maleatas), etc., cf. Orac. ap. Jul.Ep.89.

Spanish (DGE)

-ῆρος, ὁ
• Prosodia: [ᾱ-]
sacerdote Χρύσης Il.1.11, cf. 1.94, Σκαμάνδρου ἀ. Il.5.78, cf. Arist.Po.1457^b35, IG 12(1).837 (Lindo II d.C.), de Apolo, Orác. en Iul.Ep.89b.297c, del templo de Asclepio IG 4².436.2, 433.2 (Epidauro IV d.C.), Διὸς Λυδοῖο ... ἀ. Nonn.D.13.480, judío, Nonn.Par.Eu.Io.11.15, cristiano MAMA 1.237.1, 370.2 (Laodicea), ref. al patriarca de Santa Sofía, Paul.Sil.Soph.344, 963.

German (Pape)

[Seite 350] ῆρος, ὁ, der Beter, d. i. Priester, Hom. dreimal, Iliad. 1, 11. 94, Σκαμάνδρου ἀρητήρ 5, 78. Das α ist in allen drei Stellen lang, in arsi. Vgl. Arist. poet. 21.

French (Bailly abrégé)

ῆρος (ὁ) :
celui qui adresse les prières aux dieux, personne qui prie, orant, prêtre.
Étymologie: ἀράομαι.

Russian (Dvoretsky)

ἀρητήρ: ῆρος (ᾱ) ὁ возносящий моления, жрец Hom., Arst.

Greek (Liddell-Scott)

ἀρητήρ: [ᾱ], -ῆρος, ὁ (ἀράομαι) ὁ εὐχόμενος, ποιητ. ἀντὶ τοῦ ἱερεὺς (Ἀριστ. Ποιητ. 21. 17), Ἰλ. Α. 11., Ε. 78, κ. ἀλλ., ὡσαύτως ἐν ἐμμέτρ. ἐπιγρ., Ἐπιγράμμ. Ἑλλ. 800, 827, 873˙ πληθ., 406. 10.

Greek Monolingual

ἀρητήρ, ο (θηλ., ἀρήτειρα) (Α) αράομαι
αυτός που προσεύχεται, ιερέας.

Greek Monotonic

ἀρητήρ: [ᾱ], -ῆρος, ἡ (ἀράομαι), αυτός που προσεύχεται, ιερέας, σε Ομήρ. Ιλ.

Middle Liddell

ἀράομαι
one that prays, a priest, Il.