παιδικός

English (LSJ)

ή, όν,

   A of a child, θρίξ IG12(5).173 iii 4 (Paros); χιτών PTeb.127 (ii B. C.); ἡλικία Demetr. Lac.Herc.1055.10; for or like a child, whether boy or girl, but more commonly the former, boyish, ἔρως Pl.R.608a, cf. S.Fr.841; πέος Ar.Lys.415; π. χορός the chorus of boys, Lys.21.4; π. δῶρον a present for a child, Arist.EN1123a15; π. ἁμαρτίαι, φιλίαι, ib.1119a34, 1165b26; π. μαθήματα the elementary sciences, chiefly geometry, Plb.9.26a.4; π. μέτρησις Str.2.4.2; παλαίστρα SIG577.84 (Milet., iii/ii B. C.); τὸ π. νικᾶν to win in the boys' games, IG5(1).275, al. (Sparta, also written παιδιχόν, ib.260, al.); π. αὐλός, opp. παρθένιος, Arist.HA581b11.    2 playful, sportive, λόγοι X.Ages.8.2; opp.σπουδαῖος, Pl.Cra.406c. Adv. -κῶς, opp. σπουδαίως, ibid., Id.Ly.211a, etc.    3 puerile, φθόνος Id.Phlb.49a; ἠλίθιον καὶ λίαν π. Arist.EN1176b33.    II of or for a beloved youth, ὕμνοι π. love-songs, B.Fr.3.12; π. λόγος a love-tale, X.Cyr.1.4.27; παιδικά (sc. μέλη), such as the twenty-ninth Idyll of Theoc.    III as Subst. παιδικόν, τό, boys' gymnasium, AJA18.329(i B. C.): but mostly,    2 darling, favourite, minion, μηδὲ παλλακὴν μηδὲ π. ἔχειν PTeb.104.20(i B. C.):—elsewh. in pl. (of a single person) παιδικά, ῶν, τά, mostly of a boy, S.Fr.153, Pl.Prt.315e, etc.; [Ζήνων] π. τοῦ Παρμενίδου his darling pupil, Id.Prm.127b; π. ὢν καὶ πιστότατος Th.1.132, cf. Pl. Phdr.239a: seldom as a real pl., ἐρασταὶ καὶ π. Id.Smp.178e, Onos. 24; rarely of a girl, Cratin.258, Eup.327: generally, Philostr.Her. 2.7.    b metaph., darling pursuit, φιλοσοφία τὰ ἐμὰ π. Pl.Grg.482a, cf. Max. Tyr.35.1, Lib.Or.59.133.

German (Pape)

[Seite 440] das Kind, den Knaben oder das Mädchen betreffend, kindisch, knabenhaft, mädchenhaft; Ar. Lys. 415; ἄθλημα, Plat. Legg. VIII, 873 c, öfter; ἡλικία, Knabenalter, Plut.; μαθήματα, Pol. 9, 21, 4; οὐδὲν ἠρώτα παιδικόν, Plut. Alex. 5; im Gegensatz von παρθένιος, αὐλός, Arist. H. A. 7, 1. – Bes. = den geliebten Knaben betreffend, ὁ παιδικὸς ἔρως, Plat. Rep. X, 608 a; gew. τὰ παιδικά, der Liebling, auf eine Person gehend; ἥδομαι τοῖς παιδικοῖσι, Eur. Cycl. 580; Ar. Vesp. 1025; παιδικά ποτε ὢν αὐτοῦ, Thuc. 1, 132; στρατόπεδον ἐραστῶν καὶ παιδικῶν, Plat. Conv. 178 e; λέγεσθαι αὐτὸν παιδικὰ τοῦ Παρμενίδου γεγονέναι, Parmen. 127 b; Xen. Mem. 2, 1, 24; auch übertr. die Lieblingsbeschäftigung, τὴν φιλοσοφίαν, τὰ ἐμὰ παιδικά, παῦσον ταῦτα λέγουσαν, Plat. Gorg. 482 a, d. i. meine Geliebte; selten vom geliebten Mädchen; comic. bei Phot. p. 369, 4; παιδικὸς λόγος, eine Liebesgeschichte, Xen. Cyr. 1, 4, 27, vgl. Lob. Phryn. 420. – Adv., παιδικῶς καὶ φιλικῶς ἔφη, Plat. Lys. 211 a; Ggstz von σπουδαίως, Crat. 406 c, wie auch das adj. für scherzhaft, spaßhaft gebraucht ist, Xen. Ages. 8, 2 u. Folgde, wie Pol. 3, 11, 7; Plut. Thes. 8.