ἀμυνάθω
τὸ κακὸν δοκεῖν ποτ' ἐσθλὸν τῷδ' ἔμμεν' ὅτῳ φρένας θεὸς ἄγει πρὸς ἄταν → evil appears as good to him whose mind the god is leading to destruction (Sophocles, Antigone 622f.)
English (LSJ)
pres. assumed by Gramm., cf. Hdn.Gr.1.440, 2.782, as lengthd. form of ἀμύνω: but forms so accented in codd. are best taken to belong to aor. ἠμύναθον and written ἀμυναθεῖν (so Hsch.), -θοῦ, cf. ἀλκαθεῖν:—
A defend, assist, c. dat. pers., εἰ σοῖς φίλοις ἀμυναθεῖν χρῄζεις E.Andr.1079, cf. IA910; ἀμυνάθετέ μοι Ar.Nu.1323: abs., ἄξιαι δ' ἀμυναθεῖν [αἱ ξυμφοραί] S.OC1015:—Med., ward off from oneself, repel, τόνδ' ἀμυναθοῦ ψόγον A.Eu.438; take vengeance on, μὴ . . ἀμυνάθοιτό σε E.Andr.721.
German (Pape)
[Seite 131] = ἀμύνω, nur inf., Soph. O. C. 1019; Eur. Andr. 1080; part., Iph. A. 910; imperat., Ar. Nubb. 1305; med. in derselben Bdtg, ἀμυνάθου, Aesch. Eum. 416; optat., Eur. Andr. 722. Richtiger als aor. II. zu betrachten und daher, ἀμυναθών, ἀμυναθοῦ zu accentuiren.
Greek (Liddell-Scott)
ἀμῡνάθω: ἐνεστὼς ὑποληφθεὶς ὑπὸ τῶν γραμματ. (Δράκων 59, Ἐτυμ. Μ. 8. 18) ὡς ἐκτεταμένος τύπος τοῦ ἀμύνω: ἀλλὰ πάντες οἱ σχηματισμοὶ οἱ ἀναγόμενοι εἰς τὸν τύπον τοῦτον ἀνήκουσιν εἰς ἀόριστόν τινα ἠμύνᾰθον, πρὸς ὃν δυνάμεθα να παραβάλωμεν τοὺς σχηματισμοὺς τῶν ἀορίστων ἀλκαθεῖν, διωκαθεῖν, εἰκαθεῖν, εἰργαθεῖν, σχεθεῖν: ἴδε Ἐλμσ. Εὐρ. Μήδ. 186, Δινδόρφ. Σοφ. Ἠλ. 396, Ἐλλένδου Λεξ. Σοφ. ἐν λ. εἰκαθεῖν. Ἡ ἀπαρέμφατος λοιπὸν εἶναι ἀμυναθεῖν (οὐχὶ -άθειν), προστ. μέσ. ἀμυναθοῦ (οὐχὶ -άθου). Ὑπερασπίζω, βοηθῶ μετὰ δοτ. προσ., εἰ καὶ σοῖς φίλοις ἀμυναθεῖν χρῄζεις Εὐρ. Ἀνδρ. 1079, πρβλ. Ι. Α. 910· ἀμυνάθετέ μοι Ἀριστοφ. Νεφ. 1323: ἀπολ., ἄξιαι δ’ ἀμυναθεῖν [αἱ ξυμφοραί] Σοφ. Ο. Κ. 1015: - Μέσ., ἀποκρούω ἀπ’ ἐμαυτοῦ, ἀπωθῶ: τόνδ’ ἀμυναθοῦ ψόγον Αἰσχύλ. Εὐμ. 438: λάβε ἐκδίκησιν διά..., μὴ... ἀμυνάθοιτό σε Εὐρ. Ἀνδρ. 721.
