ἀνύπαρκτος
δι' ἐρημίας πολεμίων πορευόμενος → he marched on without finding any enemy, his route lay through a country bare of enemies
English (LSJ)
ἀνύπαρκτον, non-existent, unreal, Epicur.Fr.27, Zeno Stoic.1.19, Phld.Mus.p.65K., Ph.2.307, Plu.2.1124a, PGiss.7.8 (ii A.D.), etc.
Spanish (DGE)
-ον
I 1que no existe, inexistente μαντική Epicur.Fr.[15] 2, ἰδέα Zeno Stoic.1.19, de los dioses, Phld.D.3.fr.73.8, αἰσθήσεις Phld.Mus.p.65K., Ἱπποκένταυροι καὶ Χίμαιραι Ph.2.307, τὸ ἀ. ἀληθές Plu.2.1124a
•que no es destruido de pers., Sm.Ib.24.17
•que no posee existencia independiente ἡ κακία Gr.Nyss.Or.Catech.5.
2 impreciso ὄνομα PSI 1260.13 (III d.C.).
II que no se posee de tierras PGiss.7.8 (II d.C.), πόρος POxy.2131.12 (III d.C.).
III adv. ἀνυπάρκτως = sin existencia independiente ἔστιν υἱὸς ἀληθῶς οὐκ ἀνυπόστατος χαρακτήρ, οὐδὲ ἀ. ἐπερριμμένος Cyr.Al.M.75.951D.
German (Pape)
[Seite 266] in der Wirklichkeit nicht vorhanden, dah. idealisch, Plut. Lyc. 31 adv. St. 21.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
qui n'a pas d'existence réelle, idéal.
Étymologie: ἀ, ὑπάρχω.
Russian (Dvoretsky)
ἀνύπαρκτος: несуществующий, недействительный Plut., Epicur. ap. Diog. L.
Greek (Liddell-Scott)
ἀνύπαρκτος: -ον, ὁ μὴ ὑπάρχων, Ἐπικουρ. παρὰ Διογ. Λ. 10. 135, Πλούτ. κτλ.
Greek Monolingual
-η, -ο (Α ἀνύπαρκτος, -ον)
1. αυτός που δεν υπάρχει, δεν υφίσταται
2. φανταστικός.
