διαπορητικός
Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιον ἡ ὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking
English (LSJ)
διαπορητική, διαπορητικόν,
A at a loss, hesitating, Plu.2.395a.
II Adv. διαπορητικῶς = in the form of a question, περιοδεῦσαι Hermog.Inv.4.3.
Spanish (DGE)
-ή, -όν
I 1vacilante, dubitativo δ. γάρ ἐστιν ἡ σύνταξις Sch.Er.Il.1.190-2
•ambiguo, que produce dudas δ. γὰρ ἐκεῖνο τὸ βιβλίον Alex.Aphr.in Metaph.787.9, cf. Syrian.in Metaph.1.19
•gram. de duda, que expresa duda ὁ ‘ἤ’ καὶ διαζευκτικός ἐστι σύνδεσμος ... καὶ δ. Sch.D.T.104.35, cf. Trypho Fr.44, A.D.Coni.223.23, τὸ ‘ἆρα’, ὅτε δ. ἐστι Hdn.Gr.1.515, ὁ ‘μῶν’ ... δ. ὢν περισπᾶται Hdn.Gr.1.516, cf. 518, Sch.Er.Il.2.368a
•ret. genus diaporeticum cuando se deja una duda sin aclarar, Fortunat.Rh.89.9.
2 subst. τὸ δ. gusto por preguntar o indagar, carácter polémico τὸ μάχιμον καὶ δ. Plu.2.395a.
II adv. διαπορητικῶς = con vacilación, διαπορητικῶς ἔστι περιοδεῦσαι Hermog.Inu.4.3 (p.179), ἄρχεται διαπορητικῶς Basil.M.29.472A
•gram. διαπορητικῶς παραλαμβάνεται ref. a la conj. μή A.D.Coni.229.17.
German (Pape)
[Seite 597] ή, όν, zweifelhaft, Plut. de Pyth. or. 1.
French (Bailly abrégé)
ή, όν :
qui est dans l'embarras, qui hésite.
Étymologie: διαπορέω.
Greek (Liddell-Scott)
διαπορητικός: -ή, -όν, ἐν ἀμφιβολίᾳ ὤν, ἐνδοιαστικός, Πλούτ. 2. 395Α.
Russian (Dvoretsky)
διαπορητικός:
1 колеблющийся, недоумевающий Plut.;
2 грам. выражающий сомнение, дубитативный.
