μοχλευτής
λογισάμενος ὅτι καὶ ἐκ νεκρῶν ἐγεῖραι δυνατὸς ὁ Θεός → in the belief that God was able to raise him up from the dead
English (LSJ)
μοχλευτοῦ, ὁ, one who heaves by a lever: hence Com. γῆς καὶ θαλάσσης μ. he who makes earth and sea to heave, Ar.Nu.567; ὦ καινῶν ἐπῶν… μοχλευτά O thou who heavest up new words, ib.1397.
German (Pape)
[Seite 212] ὁ, der mit dem Hebel schwere Lasten hebt u. fortbewegt, Ar. γῆς καὶ θαλάσσης, Zeus, Nubb. 599, u. kom., καινῶν ἐπῶν κινητὰ καὶ μοχλευτά, neuer Worte Beweger u. Hebler, 1379; einzeln bei Sp.
French (Bailly abrégé)
οῦ (ὁ) :
qui soulève avec un levier.
Étymologie: μοχλεύω.
Russian (Dvoretsky)
μοχλευτής: οῦ ὁ воздыматель: γῆς καὶ θαλάσσης μ. Arph. потрясатель земли и неба (= Ποσειδῶν); καινῶν ἐπῶν μ. ирон. Arph. воздыматель, т. е. творец новых слов.
Greek (Liddell-Scott)
μοχλευτής: -οῦ, ὁ, ὁ ὑψώνων ἢ μετακινῶν διὰ μοχλοῦ· ἐντεῦθεν αἱ κωμ. φράσεις: γῆς καὶ θαλάσσης μ., ὁ ἀνακινῶν ἢ μετακινῶν γῆν καὶ θάλασσαν, Ἀριστοφ. Νεφ. 567· καινῶν ἐπῶν... μοχλευτής, ὁ ἀνακινῶν, παρουσιάζων εἰς τὸ μέσον νέας λέξεις, ὁ αὐτ. ἐν 1397· πρβλ. Πόρσ. Εὐρ. Μήδ. 1314.
Greek Monolingual
μοχλευτής, ὁ (Α) μοχλεύω
αυτός που υψώνει, μετακινεί ή μετατοπίζει κάτι χρησιμοποιώντας μοχλό.
Greek Monotonic
μοχλευτής: -οῦ, ὁ, αυτός που ανυψώνει κάτι με το εργαλείο του μοχλού, γῆς καὶ θαλάσσης μοχλευτής, αυτός που κάνει τη γη και τη θάλασσα να ανυψώνονται, σε Αριστοφ.· καινῶν ἐπῶνμοχλευτής, αυτός που ανακινεί, που εμφανίζει νέες λέξεις, στον ίδ.
Middle Liddell
μοχλευτής, οῦ, ὁ,
one who heaves by a lever, γῆς καὶ θαλάσσης μ. he who makes earth and sea to heave, Ar.; καινῶν ἐπῶν μ. one who heaves up new words, Ar. [from μοχλεύω
