θεομάχος

English (LSJ)

ον,

   A fighting against God, Γίγαντες Scymn.637, cf. Act.Ap.5.39, Luc.JTr. 45, Vett.Val.331.12.

German (Pape)

[Seite 1196] gegen Gott streitend; Luc. Iov. Tr. 45; N. T; ἀπόνοια Heraclid. alleg. 1.

Greek (Liddell-Scott)

θεομάχος: -ον, ὁ μαχόμενος ἐναντίον τοῦ θεοῦ, Πράξ. Ἀποστ. ε΄, 39, Λουκ. Διῒ Τρ. 45.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
qui lutte contre la divinité.
Étymologie: θεός, μάχομαι.

English (Strong)

from θεός and μάχομαι; an opponent of deity: to fight against God.

English (Thayer)

θεομάχου, ὁ (Θεός and μάχομαι), fighting against God, resisting God: Heracl. Pont. alleg. Homer. 1; Lucian, Jup. tr. 45.)

Greek Monolingual

-ο, θηλ. και θεομάχα (AM θεομάχος, -ον)
αυτός που μάχεται κατά του θεού (ή τών θεών).
[ΕΤΥΜΟΛ. < θεο- + -μαχος (< μάχομαι) πρβλ. εικονο-μάχος, πρό-μαχος].

Greek Monotonic

θεομάχος: -ον (μάχομαι), αυτός που παλεύει ενάντια στο Θεό, σε Καινή Διαθήκη, Λουκ.

Russian (Dvoretsky)

θεομάχος: (ᾰ) борющийся с богами, ведущий борьбу против божества Luc., NT.