κλητικός: Difference between revisions
μή, φίλα ψυχά, βίον ἀθάνατον σπεῦδε, τὰν δ' ἔμπρακτον ἄντλει μαχανάν → Oh! my soul do not aspire to eternal life, but exhaust the limits of the possible. | Do not yearn, O my soul, for immortal life! Use to the utmost the skill that is yours. | Do not, my soul, strive for the life of the immortals, but exhaust the practical means at your disposal.
(20) |
m (Text replacement - "<i>η [[" to "η [[") |
||
| Line 20: | Line 20: | ||
}} | }} | ||
{{grml | {{grml | ||
|mltxt=-ή, -ό (AM [[κλητικός]], -ή, -όν) [[κλητός]]<br /><b>1.</b> αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην [[κλήση]], στην [[πρόσκληση]], αυτός που γίνεται με [[κλήση]]<br /><b>2.</b> [[επικλητικός]]<br /><b>3.</b> <b>το θηλ. ως ουσ.</b> <b>γραμμ.</b | |mltxt=-ή, -ό (AM [[κλητικός]], -ή, -όν) [[κλητός]]<br /><b>1.</b> αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην [[κλήση]], στην [[πρόσκληση]], αυτός που γίνεται με [[κλήση]]<br /><b>2.</b> [[επικλητικός]]<br /><b>3.</b> <b>το θηλ. ως ουσ.</b> <b>γραμμ.</b> η [[κλητική]]<br />η [[πτώση]] με την οποία καλούμε ή προσφωνούμε κάποιον ή [[κάτι]]<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> (για ύμνο) αυτός που περιέχει [[επίκληση]] [[προς]] θεούς<br /><b>2.</b> αυτός που ανήκει ή αρμόζει σε [[κλήση]], σε [[επίκληση]]. <br /><b>επίρρ.</b><i>..</i><br /><i>κλητικώς</i> καί -<i>ά</i><br /><b>1.</b> με [[κλήση]], με [[πρόσκληση]], με [[προσφώνηση]]<br /><b>2.</b> σε [[κλητική]] [[πτώση]]. | ||
}} | }} | ||
Revision as of 11:30, 14 January 2019
English (LSJ)
ή, όν,
A ofor for invitation, Men.Rh.p.424 S.; σχῆμα Hermog.Inv.4.3. 2 invocatory, ὕμνοι Men.Rh.p.333 S.; τύπος Id.p.334 S. 3 Gramm., vocative, ἡ -κή (sc. πτῶσις) D.T.636.7, A.D.Pron.6.9, al.; σύνταξις Id.Synt.46.8; τὸ κ. ὦ Hdn.Gr.1.473.
German (Pape)
[Seite 1452] zum Rufen, zum Namen gehörig; ἡ κλητική, sc. πτῶσις, casus vocativus, Gramm.
Greek (Liddell-Scott)
κλητικός: -ή, -όν, ἀνήκων ἢ ἁρμόζων εἰς πρόσκλησιν, (Walz) Ρήτορ. 9. 298. 2) ἐπίκλησιν περιέχων, κλ. ὕμνοι αὐτόθι 132. 3) ἀνήκων ἢ ἁρμόζων εἰς τὸ καλεῖν ἢ ἐπικαλεῖσθαί τινα, ἡ κλητική (δηλ. πτῶσις), Λατ. casus vocativus, Ἀπολλ. π. Συντάξ. σ. 216.
French (Bailly abrégé)
ή, όν :
1 qui sert à appeler ; t. de gramm. ἡ κλητική (πτῶσις) le vocatif;
2 qui sert à invoquer;
3 qui concerne une invitation.
Étymologie: καλέω.
Greek Monolingual
-ή, -ό (AM κλητικός, -ή, -όν) κλητός
1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην κλήση, στην πρόσκληση, αυτός που γίνεται με κλήση
2. επικλητικός
3. το θηλ. ως ουσ. γραμμ. η κλητική
η πτώση με την οποία καλούμε ή προσφωνούμε κάποιον ή κάτι
αρχ.
1. (για ύμνο) αυτός που περιέχει επίκληση προς θεούς
2. αυτός που ανήκει ή αρμόζει σε κλήση, σε επίκληση.
επίρρ...
κλητικώς καί -ά
1. με κλήση, με πρόσκληση, με προσφώνηση
2. σε κλητική πτώση.
