Η: Difference between revisions
παραγραμμίζω τὰ τῶν θεῶν ὀνόματα → miswrite the gods' names
m (Text replacement - "(*UTF)(*UCP)«([\p{Cyrillic}\s]+)»" to "«$1»") |
m (pape replacement) |
||
| Line 1: | Line 1: | ||
{{lsm | {{lsm | ||
|lsmtext='''Η:''' η, [[ἦτα]], τό, άκλιτο, το έβδομο [[γράμμα]] του ελλ. αλφαβ.· ως αριθμητικό, | |lsmtext='''Η:''' η, [[ἦτα]], τό, άκλιτο, το έβδομο [[γράμμα]] του ελλ. αλφαβ.· ως αριθμητικό, ηʹ = [[ὀκτώ]] και [[ὄγδοος]], [[αλλά]] ͵η = 8.000. Ο μεγαλογραφούμενος [[τύπος]] του Ήτα (Η) ήταν ένα διπλό <i>ε</i> και [[πιθανώς]] προφερόταν ως μακρό <i>ε</i>, πρβλ. [[δῆλος]] (από το [[δέελος]]). Το παλιό [[αλφάβητο]] είχε μόνο ένα [[σημάδι]] (<i>Ε</i>) για τον ήχο ε, τον βραχύ και τον μακρό, [[μέχρι]] τη [[στιγμή]] που εισήχθησαν τα [[μακρά]] φωνήεντα <i>η</i> και <i>ω</i>, από το Σαμιακό [[αλφάβητο]] επί άρχοντος Ευκλείδη το 403 π.Χ., αν και το Η χρησιμ. ως [[φωνήεν]] και [[πριν]] από αυτόν. Το στοιχείο Η, [[προτού]] παραστήσει το μακρό <i>ε</i>, παρίστανε το [[πνεύμα]] της δασείας, όπως ΗΟΣ αντί <i>ὅς</i>(το οποίο παραμένει στο Λατινικό Η). Όταν το Η χρησιμ. για να παραστήσει το μακρό <i>ε</i> κόπηκε ταυτόχρονα σε [[δύο]] τμήματα, έτσι ώστε το | ||
}} | }} | ||
{{elru | {{elru | ||
|elrutext='''Η:''' η (τὸ [[ἦτα]]) «[[эта]]» (7-я буква греч. алфавита, с середины II в. н. э. стала произноситься как i); ηʹ = 8; ͵η = 8000. | |elrutext='''Η:''' η (τὸ [[ἦτα]]) «[[эта]]» (7-я буква греч. алфавита, с середины II в. н. э. стала произноситься как i); ηʹ = 8; ͵η = 8000. | ||
}} | |||
{{pape | |||
|ptext=η, ῆτα, der [[siebente]] [[Buchstabe]] des griechischen Alphabets, als [[Zahlzeichen]] <b>ηʹ</b> = 8, <b>͵η</b> = 8000. Erst spät (403 v. Chr.) wurde [[dieser]] [[Buchstabe]] von den Athenern in das [[Alphabet]] zum [[Zeichen]] für das gedehnte [e] [[aufgenommen]], welches[[früher]] auch durch ε bezeichnet [[worden]] war, vgl. Plat. <i>Crat</i>. 426c. Das [[Zeichen]] <b>Η</b> diente [[ursprünglich]] zur [[Bezeichnung]] des <i>[[spiritus]] asper</i>, vgl. Ath. IX.398b (dah. in alten [[Inschriften]] <b>Η</b> das [[Zeichen]] für 100, [[ἑκατόν]] ist), [[woraus]] [[nachher]] die beiden [[Hälften]], ┤ zur [[Bezeichnung]] des <i>[[spiritus]] lenis</i>, ├ des <i>asper</i> [[entnommen]] wurden, aus [[denen]] sich die [[jetzt]] üblichen Spirituszeichen bildeten. – Vorherrschend ist η bei den Ioniern, die es für ᾱ der attischen [[Schriftsprache]] in vielen Wörtern und Formen [[setzen]].<br>Bei den [[späteren]] Attikern geht ει und ηϊ [[häufig]] in η über; die [[Böotier]] [[sprechen]] oft η für αι und ει, vgl. Böckhs <i>Inscr</i>. I p. 722. | |||
}} | }} | ||
Latest revision as of 16:30, 24 November 2022
Greek Monotonic
Η: η, ἦτα, τό, άκλιτο, το έβδομο γράμμα του ελλ. αλφαβ.· ως αριθμητικό, ηʹ = ὀκτώ και ὄγδοος, αλλά ͵η = 8.000. Ο μεγαλογραφούμενος τύπος του Ήτα (Η) ήταν ένα διπλό ε και πιθανώς προφερόταν ως μακρό ε, πρβλ. δῆλος (από το δέελος). Το παλιό αλφάβητο είχε μόνο ένα σημάδι (Ε) για τον ήχο ε, τον βραχύ και τον μακρό, μέχρι τη στιγμή που εισήχθησαν τα μακρά φωνήεντα η και ω, από το Σαμιακό αλφάβητο επί άρχοντος Ευκλείδη το 403 π.Χ., αν και το Η χρησιμ. ως φωνήεν και πριν από αυτόν. Το στοιχείο Η, προτού παραστήσει το μακρό ε, παρίστανε το πνεύμα της δασείας, όπως ΗΟΣ αντί ὅς(το οποίο παραμένει στο Λατινικό Η). Όταν το Η χρησιμ. για να παραστήσει το μακρό ε κόπηκε ταυτόχρονα σε δύο τμήματα, έτσι ώστε το
Russian (Dvoretsky)
Η: η (τὸ ἦτα) «эта» (7-я буква греч. алфавита, с середины II в. н. э. стала произноситься как i); ηʹ = 8; ͵η = 8000.
German (Pape)
η, ῆτα, der siebente Buchstabe des griechischen Alphabets, als Zahlzeichen ηʹ = 8, ͵η = 8000. Erst spät (403 v. Chr.) wurde dieser Buchstabe von den Athenern in das Alphabet zum Zeichen für das gedehnte [e] aufgenommen, welchesfrüher auch durch ε bezeichnet worden war, vgl. Plat. Crat. 426c. Das Zeichen Η diente ursprünglich zur Bezeichnung des spiritus asper, vgl. Ath. IX.398b (dah. in alten Inschriften Η das Zeichen für 100, ἑκατόν ist), woraus nachher die beiden Hälften, ┤ zur Bezeichnung des spiritus lenis, ├ des asper entnommen wurden, aus denen sich die jetzt üblichen Spirituszeichen bildeten. – Vorherrschend ist η bei den Ioniern, die es für ᾱ der attischen Schriftsprache in vielen Wörtern und Formen setzen.
Bei den späteren Attikern geht ει und ηϊ häufig in η über; die Böotier sprechen oft η für αι und ει, vgl. Böckhs Inscr. I p. 722.
