καθικνέομαι

English (LSJ)

fut.

   A -ίξομαι Plb.5.93.5, etc., dub. in IG5(2).4.13 (Tegea, iv B.C.): aor. -ῑκόμην (v. infr.): pf. part. καθιγμένον Hsch.:— come down to: in Hom. only metaph., reach, touch, με μάλιστα καθίκετο πένθος ἄλαστον Od.1.342, μάλα πώς με καθίκεο θυμὸν ἐνιπῇ thou hast touched me nearly, Il.14.104; later, of any down-stroke, κάρα . . κέντροισί μου καθίκετο came down upon my head, S.OT809; εἰς ὅλμους κ. ὑπέροις Paus.5.18.2: abs., ἐπανατεινάμενος τὸ ξίφος καθικνεῖται Parth.8.9: generally, take effect, Phld.Mus.p.85K.; attack, affect, τῆς ὀπτήσεως καθικνουμένης καὶ ἐξατμιζούσης τὸ τροφῶδες Ath.Med. ap. Orib.1.9.1: freq. in Prose, c. gen., κ. τῆς πηγῆς Paus.7.21.12; κ. τῆς ψυχῆς reach or touch it, Pl.Ax.369e; ἡμῶν ὁ λόγος καθίκετο Luc. Nigr.35; ἡ ὕβρις οὐ μετρίως μου καθίκετο Id.Tox.46; κ. τινὸς πικρότατα Ael.VH14.3; κ. τινὸς σκύτεσι, κονδύλῳ, strike one with a strap, etc., Plu.Ant.12,Alc.7.    2 κ. τῆς ἐπιβολῆς attain one's purpose, Plb.2.38.8, cf. 4.50.10; ποιεῖν [πόλιν] τηλικαύτην ἡλίκην καὶ τειχίζειν ἐπιβαλλόμενοι καθίξονται they will succeed, Id.5.93.5.    3 κατικόμενον, τό, that which comes to one, one's share of an inheritance, IG9 (1).334.30 (Locr., v. B.C.).

German (Pape)

[Seite 1286] (s. ἱκνέομαι), hinabkommen, hingelangen, treffen, bes. schmerzlich berühren; πένθος καθίκετό με, Leid traf mich, Od. 1, 342; μάλα πώς με καθίκεο θυμὸν ἐνιπῇ, gar sehr trafst du mir die Seele mit dem Vorwurfe, Il. 14, 104; ähnl. Soph. κάρα διπλοῖς κέντροισί μου καθίκετο O. R. 809; gew. c. gen., τοῖς δυναμένοις καθικέσθαι τῆς ψυχῆς, die Seele treffen, rühren, Plat. Ax. 369 e; vgl. Luc. Nigr. 35; κονδύλῳ καθικόμενος αὐτοῦ Plut. Alc. 7, u. a. Sp., leiblich u. geistig Einen antasten, schelten, βακτηρίᾳ καθικνεῖ. ταί τινος Sext. Emp. adv. log. 1, 188; – erreichen, erlangen, τῆς προκειμένης ἐπιβολῆς Pol. 2, 38, 8, τῆς ἀρχῆς 6, 35, 5, τῆς προθέσεως 4, 50, 10.

Greek (Liddell-Scott)

καθικνέομαι: μέλλ. -ίξομαι: ἀόρ. β ́ -ῑκόμην: ἀποθ. Κατέρχομαι· ἀλλὰ παρὰ τοῖς δοκίμοις συγγραφεῦσι μόνον μεταφ., φθάνω, ἐγγίζω, ἐπεί με μάλιστα καθίκετο πένθος ἄλαστον, «ἀντὶ τοῦ ἵκετο καὶ κατέλαβε λέγει» (Εὐστ.), Ὀδ. Α. 342· μάλα πώς με καθίκεο θυμὸν ἐνιπῇ, «πάνυ γέ πώς μου καθήψω τῆς ψυχῆς» (Θ. Γαζῆς), Ἰλ. Ξ. 104· ὡσαύτως, μέσον κάρα διπλοῖς κέντροισί μου καθίκετο, μὲ ἐκτύπησεν εἰς τὴν κεφαλήν, Σοφ. Ο. Τ. 809· γυναῖκας ἐς ὅλμους καθικνουμένας ὑπέροις, τυπτομένας διὰ κοπάνων, Παυσ. 5, 18, 2· - παρὰ τοῖς πεζολόγοις ἡ γεν. ἦτο συχνοτέρα, καθικέσθαι τῆς πηγῆς... ὅσον ἐπιψαῦσαι τοῦ ὕδατος, νὰ καταβῇ (τὸ διὰ σχοινίου καταβιβαζόμενον κάτοπτρον) πρὸς τὴν πηγὴν τόσον πλησίον ὅσον νὰ ἐγγίσῃ τὸ νερόν, ὁ αὐτ. 7. 21, 12· καθ. τῆς ψυχῆς, ἐγγίσαι αὐτήν, Πλάτ. Ἀξ. 369Ε· ἡμῶν ὁ λόγος καθίκετο Λουκ. Νιγρ. 35· ἡ ὕβρις οὐ μετρίως μου καθίκετο, ὁ αὐτ. ἐν Τοξ. 46· καθ. τινος πικρότατα Αἰλ. Ποικ. Ἱστ. 14. 3· οὕτω, καθ. τινος σκύτει, κονδύλῳ, τύπτειν τινὰ διὰ τῆς μάστιγος, κτλ., Πλουτ. Ἀντών. 12, Ἀλκιβ. 7.
2) καθ. τῆς ἐπιβολῆς, φθάνω, κατορθώνω τὸν σκοπόν μου, Πολύβ. 2. 38, 8, προβλ. 4. 50, 10· ἀπολ., τειχίζειν ἐπιβαλλόμενοι καθίξονται, θὰ ἐπιτύχωσιν, ὁ αὐτ. 5. 93, 5.