εὐκατάλλακτος: Difference between revisions
From LSJ
m (Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1") |
m (Text replacement - "(?s)(\n{{ls\n\|lstext.*}})(\n{{.*}})(\n{{elru.*}})" to "$3$1$2") |
||
| Line 15: | Line 15: | ||
{{bailly | {{bailly | ||
|btext=ος, ον :<br />facile à apaiser.<br />'''Étymologie:''' [[εὖ]], [[καταλλάσσω]]. | |btext=ος, ον :<br />facile à apaiser.<br />'''Étymologie:''' [[εὖ]], [[καταλλάσσω]]. | ||
}} | |||
{{elru | |||
|elrutext='''εὐκατάλλακτος:''' [[легко примиряющийся]], [[незлопамятный]] Arst. | |||
}} | }} | ||
{{ls | {{ls | ||
| Line 21: | Line 24: | ||
{{grml | {{grml | ||
|mltxt=[[εὐκατάλλακτος]], -ον (Α)<br />αυτός που κατευνάζεται, που καταπραΰνεται εύκολα.<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> <i>ευ</i> <span style="color: red;">+</span> -<i>κατ</i>-<i>αλλακτος</i> (<span style="color: red;"><</span> <i>κατ</i>-[[αλλάσσω]] «[[συμφιλιώνω]]»), [[πρβλ]]. [[ακατάλλακτος]], [[δυσκατ]]-<i>άλλακτος</i>]. | |mltxt=[[εὐκατάλλακτος]], -ον (Α)<br />αυτός που κατευνάζεται, που καταπραΰνεται εύκολα.<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> <i>ευ</i> <span style="color: red;">+</span> -<i>κατ</i>-<i>αλλακτος</i> (<span style="color: red;"><</span> <i>κατ</i>-[[αλλάσσω]] «[[συμφιλιώνω]]»), [[πρβλ]]. [[ακατάλλακτος]], [[δυσκατ]]-<i>άλλακτος</i>]. | ||
}} | }} | ||
Revision as of 13:10, 3 October 2022
English (LSJ)
ον, easily appeased, placable, opp. μνησίκακος, Arist.Rh.1381b5, cf. Vit.Philonid.p.3C., LXX 3 Ma.5.13. Adv. -τως, ἔχειν πρός τινας Sch.S.Aj.1345.
German (Pape)
[Seite 1073] leicht auszusöhnen, Arist. rhet. 2, 4. – Adv., Schol. Soph. Ai. 1345.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
facile à apaiser.
Étymologie: εὖ, καταλλάσσω.
Russian (Dvoretsky)
εὐκατάλλακτος: легко примиряющийся, незлопамятный Arst.
Greek (Liddell-Scott)
εὐκατάλλακτος: -ον, εὐκόλως διαλλατόμενος, καταπραϋνόμενος, Ἀριστ. Ρητ. 2. 4, 17. - Ἐπίρρ. -τως, Σχόλ. εἰς Σοφ. Αἴ. 1344.
Greek Monolingual
εὐκατάλλακτος, -ον (Α)
αυτός που κατευνάζεται, που καταπραΰνεται εύκολα.
[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -κατ-αλλακτος (< κατ-αλλάσσω «συμφιλιώνω»), πρβλ. ακατάλλακτος, δυσκατ-άλλακτος].
