Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

lamentor: Difference between revisions

From LSJ

Ὁπόσον τῷ ποδὶ περρέχει τᾶς γᾶς, τοῦτο χάρις → Every inch of his stature is grace

Theocritus, Idylls, 30.3
(6_9)
 
(D_5)
Line 1: Line 1:
{{Lewis
{{Lewis
|lshtext=<b>lāmentor</b>: ātus, 1,<br /><b>I</b> v. dep. n. and a. [[lamentum]], to [[wail]], [[moan]], [[weep]], [[lament]] ([[class]].).<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(a)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Neutr.: lamentari, cruciari, Plaut. Mil. 4, 2, 40: [[quod]] [[nunc]] lamentari, id. Pers. 1, 3, 94: [[praeter]] ceteras lamentari, Ter. And. 1, 1, 94: lapides flere ac lamentari cogere, Cic. de Or. 1, 57, 245: Hebiliter lamentari, id. Tusc. 2, 21, 49; id. Phil. 12, 1, 2: ac plangere, Suet. Ner. 49: [[quid]] ego hic [[animo]] [[lamentor]], Enn. ap. [[Don]]. Ter. Phorm. 5, 4, 2 (Ann. v. 210 Vahl.): [[Thetis]] [[quoque]] lamentando pausam fecit filio, Plaut. Truc. 4, 2, 18.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(b)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Act., to [[weep]] [[over]] a [[person]] or [[thing]], to [[bewail]], [[lament]], [[bemoan]]: conqueri fortunam advorsam, non lamentari [[decet]], Id viri est [[officium]]; [[fletus]] muliebri ingenio [[additus]] est, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50 (Trag. Rel. v. 268 Rib.): nam haec [[quidem]] [[vita]] [[mors]] est, [[quam]] lamentari possem, Cic. Tusc. 1, 31, 75: caecitatem, id. ib. 5, 38, 112: se ipsum, Plaut. Pers. 4, 9, 7: suam matrem mortuam, Ter. Phorm. 1, 2, 46: ut [[nemo]] ad lamentandam tanti imperii calamitatem relinquatur, Cic. Cat. 4, 2, 4.—With [[object]].[[clause]], Plaut. Ps. 1, 3, 79; so, cum lamentamur, non apparere labores Nostros, Hor. Ep. 2, 1, 224.—<br /><b>II</b> Pass. ([[poet]]. and [[late]] Lat.; cf. [[lamento]]).—Part. perf. in [[pass]]. signif. ([[poet]].), wept [[over]], bewailed: fata per urbem Lamentata, Sil. 13, 711; so, Dindyma, resounding [[with]] lamentations, Stat. Th. 12, 224.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>2</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Impers. [[pass]].: maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis, App. M. 4, p. 157.
|lshtext=<b>lāmentor</b>: ātus, 1,<br /><b>I</b> v. dep. n. and a. [[lamentum]], to [[wail]], [[moan]], [[weep]], [[lament]] ([[class]].).<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(a)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Neutr.: lamentari, cruciari, Plaut. Mil. 4, 2, 40: [[quod]] [[nunc]] lamentari, id. Pers. 1, 3, 94: [[praeter]] ceteras lamentari, Ter. And. 1, 1, 94: lapides flere ac lamentari cogere, Cic. de Or. 1, 57, 245: Hebiliter lamentari, id. Tusc. 2, 21, 49; id. Phil. 12, 1, 2: ac plangere, Suet. Ner. 49: [[quid]] ego hic [[animo]] [[lamentor]], Enn. ap. [[Don]]. Ter. Phorm. 5, 4, 2 (Ann. v. 210 Vahl.): [[Thetis]] [[quoque]] lamentando pausam fecit filio, Plaut. Truc. 4, 2, 18.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(b)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Act., to [[weep]] [[over]] a [[person]] or [[thing]], to [[bewail]], [[lament]], [[bemoan]]: conqueri fortunam advorsam, non lamentari [[decet]], Id viri est [[officium]]; [[fletus]] muliebri ingenio [[additus]] est, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50 (Trag. Rel. v. 268 Rib.): nam haec [[quidem]] [[vita]] [[mors]] est, [[quam]] lamentari possem, Cic. Tusc. 1, 31, 75: caecitatem, id. ib. 5, 38, 112: se ipsum, Plaut. Pers. 4, 9, 7: suam matrem mortuam, Ter. Phorm. 1, 2, 46: ut [[nemo]] ad lamentandam tanti imperii calamitatem relinquatur, Cic. Cat. 4, 2, 4.—With [[object]].[[clause]], Plaut. Ps. 1, 3, 79; so, cum lamentamur, non apparere labores Nostros, Hor. Ep. 2, 1, 224.—<br /><b>II</b> Pass. ([[poet]]. and [[late]] Lat.; cf. [[lamento]]).—Part. perf. in [[pass]]. signif. ([[poet]].), wept [[over]], bewailed: fata per urbem Lamentata, Sil. 13, 711; so, Dindyma, resounding [[with]] lamentations, Stat. Th. 12, 224.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>2</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Impers. [[pass]].: maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis, App. M. 4, p. 157.
}}
{{Gaffiot
|gf=<b>lāmentor</b>,¹² ātus sum, ārī,<br /><b>1</b> intr., pleurer, gémir, se plaindre : Pl. Mil. 1031 ; Cic. Phil. 12, 2 ; Tusc. 2, 49, etc.<br /><b>2</b> tr., se lamenter sur, déplorer : cæcitatem Cic. Tusc. 5, 112, déplorer la cécité, cf. Cic. Tusc. 1, 75 ; Cat. 4, 4 || [avec prop. inf.] déplorer que : Pl. Ps. 313 ; Hor. Ep. 2, 1, 224<br /><b>3</b> [[lamentatus]] au sens pass. : <b> a)</b> pleuré, déploré : Sil. 13, 712 ; <b> b)</b> qui retentit de lamentations : Stat. Th. 12, 224 || [pass. impers.] lamentatur Apul. M. 4, 33, on se lamente. inf. -arier Pl. Pers. 742.
}}
}}

Revision as of 06:37, 14 August 2017

Latin > English (Lewis & Short)

lāmentor: ātus, 1,
I v. dep. n. and a. lamentum, to wail, moan, weep, lament (class.).
   (a)    Neutr.: lamentari, cruciari, Plaut. Mil. 4, 2, 40: quod nunc lamentari, id. Pers. 1, 3, 94: praeter ceteras lamentari, Ter. And. 1, 1, 94: lapides flere ac lamentari cogere, Cic. de Or. 1, 57, 245: Hebiliter lamentari, id. Tusc. 2, 21, 49; id. Phil. 12, 1, 2: ac plangere, Suet. Ner. 49: quid ego hic animo lamentor, Enn. ap. Don. Ter. Phorm. 5, 4, 2 (Ann. v. 210 Vahl.): Thetis quoque lamentando pausam fecit filio, Plaut. Truc. 4, 2, 18.—
   (b)    Act., to weep over a person or thing, to bewail, lament, bemoan: conqueri fortunam advorsam, non lamentari decet, Id viri est officium; fletus muliebri ingenio additus est, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50 (Trag. Rel. v. 268 Rib.): nam haec quidem vita mors est, quam lamentari possem, Cic. Tusc. 1, 31, 75: caecitatem, id. ib. 5, 38, 112: se ipsum, Plaut. Pers. 4, 9, 7: suam matrem mortuam, Ter. Phorm. 1, 2, 46: ut nemo ad lamentandam tanti imperii calamitatem relinquatur, Cic. Cat. 4, 2, 4.—With object.clause, Plaut. Ps. 1, 3, 79; so, cum lamentamur, non apparere labores Nostros, Hor. Ep. 2, 1, 224.—
II Pass. (poet. and late Lat.; cf. lamento).—Part. perf. in pass. signif. (poet.), wept over, bewailed: fata per urbem Lamentata, Sil. 13, 711; so, Dindyma, resounding with lamentations, Stat. Th. 12, 224.—
   2    Impers. pass.: maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis, App. M. 4, p. 157.

Latin > French (Gaffiot 2016)

lāmentor,¹² ātus sum, ārī,
1 intr., pleurer, gémir, se plaindre : Pl. Mil. 1031 ; Cic. Phil. 12, 2 ; Tusc. 2, 49, etc.
2 tr., se lamenter sur, déplorer : cæcitatem Cic. Tusc. 5, 112, déplorer la cécité, cf. Cic. Tusc. 1, 75 ; Cat. 4, 4