κισσύβιον

English (LSJ)

[ῠ], τό,

   A rustic drinking-cup of wood, used by the Cyclops, Od.9.346; by Eumaeus, 14.78; κ. ἀμφῶες Theoc.1.27 (but expld. as μόνωτον ποτήριον, Philem.Gloss. ap. Ath.11.476f); ὀλίγῳ ἥδετο κ. Call.Aet.1.1.12.—So called, either as made of ivy-wood, Eumolp. ap. Ath.11.477a; or because adorned with ivy-wreaths, Poll.6.97: in late Prose, οἴνου κ. Prisc.p.316 D.

German (Pape)

[Seite 1443] τό, ein hölzernes Trinkgefäß, wie es die Landleute brauchten, nach den Alten aus Epheuholz, κίσσινον ποτήριον, Ath. XI, 476 f. oder, nach Poll. 6, 97, mit Epheu bekränzt; zum Wein gebraucht, beim Cyclopen, Od. 9, 346, u. beim Eumäus, 16, 52; vgl. Theocr. 1, 27; Callim. bei Ath. a. a. O. u. sp. D., wie Agath. 7. 9 (V, 289. 296). – Auch ein hölzernes Gefäß zur Milch, Eumath. Ismen. 1 p. 10.

Greek (Liddell-Scott)

κισσύβιον: ῠ, τό, ξύλινον ἀγροτικὸν ποτήριον ἐν χρήσει παρὰ τοῖς Κύκλωψι, Ὀδ. Ι. 346· παρὰ τῷ Εὐμαίῳ, Ξ. 78, ΙΙ. 52· κατὰ τὸ πλεῖστον μίαν ἔχον λαβήν, Kiessling εἰς Θεόκρ. 1. 27. (Ἐκλήθη δὲ οὕτως ἢ ὡς κατεσκευασμένον κυρίως ἐκ ξύλου κισσοῦ, ἤ, ὅπερ καὶ λογικώτερον, ὡς φέρον ὁλόγυρα γεγλυμμένα φύλλα καὶ βλαστοὺς κισσοῦ, διότι ἐν Εὐρ. Κύκλ. 390 εὑρίσκομεν σκύφος κισσοῦ τριῶν πήχεων τὸ πλάτος καὶ τεσσάρων τὸ βάθος, πρβλ. Ἀθήν. 476F, κἑξ., Θεόκρ. ἔνθ’ ἀνωτ. Πολυδ. Ϛ΄, 97· οὕτω τὰ Λατινικὰ corymbatus, ederatus, pampirnatus κεῖνται ἐπὶ ποτηρίων).